Norm Macdonald Has a Show: een talkshow die je geen talkshow kan noemen

Norm Macdonald werd de afgelopen week tijdens zijn reclamecampagne voor zijn nieuwe talkshow hevig bekritiseerd vanwege een aantal uitspraken die hij bezigde in een interview in het tijdschrift The Hollywood Reporter. Zo verdedigde hij het gedrag van zijn collega-komieken Louis C.K. en Roseanne Barr , door hen af te schilderen als slachtoffers. Hij was vervolgens niet meer welkom bij de show van Jimmy Fallon. De volgende ochtend excuseerde hij zich bij The Howard Stern Show, maar toen was het kwaad opnieuw geschied: een flauwe grap over mensen met het syndroom van Down schoot bij velen eveneens in het verkeerde keelgat.

Het bracht Twitteraars ertoe om eens flink in Macdonalds dubieuze verleden te spitten: zo bleek dat hij tijdens zijn periode bij Saturday Night Live, als journaallezer bij het satirische Weekend Update, geen vrouw naast zich duldde. Er was dus een voorgeschiedenis. Bovenal werd Macdonald er met z’n uitspraken van beticht dat hij, bekend van zijn absurde observatiekomedie, misschien het observeren had verleerd. Zodoende kwam van reclame maken voor zijn nieuwe talkshow niets terecht. Hoewel je al lang van tevoren had kunnen vermoeden dat Macdonalds knipoog naar de televisiepresentatie een flop zou worden.

In een ander interview vertelde Macdonald dat Ted Sarandos, de Chief Content Officer bij Netflix, het wel leuk leek als de komiek zijn eigen talkshow kreeg. Waarop Macdonald reageerde dat bij hem oprechte interesse zou ontbreken bij de meeste gasten. Het resultaat is dan ook een talkshow die je geen talkshow kan noemen. Macdonald draagt geen pak, gasten worden niet aangekondigd, er is amper publiek en er wordt (flauw) op los geïmproviseerd – denk aan komieken die met elkaar sparren en grappen die nog niet af zijn. In de eerste uitzending ontvangt Macdonald David Spade, zijn oud-collega van SNL. Wat volgt is een tergende 'trip down memory lane': 'Vertel eens hoe je ooit bij Johnny Carson in de show kwam David, en dat je ooit optrad met Sam Kinison.'

Wie dat écht wil weten, zal het al weten. Dit zijn geen nieuwe anekdotes. De vraag is echter: welke Netflixabonnee zit te wachten op archaïsche verhalen van toch wel enigszins uitgerangeerde komieken? Hoewel Norm Macdonald qua stand-up comedy nog een grote naam heeft, is hij ook al jaren niet meer op televisie te zien. Dan ga je automatisch ouwehoeren over je gloriedagen, of over – in dit geval – Spade’s gloriedagen, toen men nog naar Just Shoot Me keek; of toen Spade mocht opdraven in The Larry Sanders Show. De meeste jongelingen zullen na de eerste minuten echter al zijn afgehaakt. In deze sfeer van ouwe-jongens-krentenbrood.

Onderwijl grappen Macdonald en Spade dat ‘er toch niemand kijkt’ en dat ‘iedereen ons voorbij zapt’. Waarschijnlijk hebben ze nog gelijk ook. Macdonald, die in het bovengenoemde interview ook stelt dat de voorstelling van Hannah Gadsby geen stand-up comedy is (terwijl hij de show niet eens heeft gezien), zal eens bij zichzelf te rade moeten gaan of hetgeen dat hij heeft bekokstoofd überhaupt humoristisch is. Het is bovenal niet te verwachten dat Macdonald zich met de andere gasten – met grote namen als Judge Judy en David Letterman – zal gaan herstellen.