Merry Happy Whatever S01E01: irritante trip down memory lane

Onlangs werd de 65-jarige acteur Dennis Quaid op Twitter hevig beschimpt omdat zijn huwelijk ten einde was en hij zich prompt had verloofd met een 26-jarige promovendus. In Merry Happy Whatever speelt hij Don Quinn, de patriarch van een ‘All American Family’ (lees: de witte middenklasse) in Philadelphia. Fun fact: de actrice die zijn dochter speelt (Bridgit Mendler is Emmy Quinn) is net zo oud als zijn verloofde! Met die wetenschap is het een beproeving om de relatie tussen vader en dochter serieus te nemen, wetende dat Quaid op de set zijn huidige verloving zo bij het grofvuil kan zetten, in ruil voor een andere ‘dochter’.

Enfin, Merry Happy Whatever is een archetypische sitcom (waarbij je duidelijk kan zien dat de woonkamer evenals de luchthaven een set is) met een lachband, bedacht door scenarist Tucker Hawley, die in de jaren negentig furore maakte met Everybody Loves Raymond. Hij won er drie (!) Emmy’s mee. Dat is evenwel al enige tijd geleden, en het lijkt erop dat de humor van toen bij de showrunner nog steeds in zwang is. Oftewel, terwijl de wereld onderhevig is aan verandering, zweert Hawley nog steeds bij stereotypes als de ferme vader die voor zijn dochter iets anders wenst dan de lapzwans waarmee ze nu date.

Want Matt (Brent Morin), Emmy’s vriendje, voldoet niet aan de masculiene eisen van vaderlief. Matt is een mietje, en papa is een machoman, een politieagent, die zijn familie rondrijdt in zijn dienstwagen, en die thuis aan de keukentafel weigert zijn uniform om te ruilen voor een lekker zittender tenue. Tijdens de feestdagen – vandaar de titel – druppelen Emmy’s andere familieleden het ouderlijk huis binnen, op dezelfde wijze als Rays familie destijds met de deur in huis viel. De sfeer slaat – zoals een familiereünie betaamt – al snel om wanneer Emmy’s zwager tegen haar zus proclameert te willen scheiden.

‘Scheiden doe je als je dood bent, niet tijdens de kerst’, is het devies. Nog zo’n ouderwetse gedachte. Mannen moeten de kerstboom met hun eigen noeste handen omhakken in een oerbos; vrouwen zorgen wel voor een fijne appeltaart. Het is net alsof het de taak is van Merry Happy Whatever om de traditionele man-vrouw-verhoudingen te herstellen, en de flauwe grappen die daarmee gepaard gaan. Maar in het nu zou het over andere zaken moeten gaan – zie bijvoorbeeld Brooklyn Nine-Nine , een sitcom die zich wel bewust lijkt van de tijden waarin we leven. Maar Nine-Nine is dan ook verfrissend, terwijl Merry Happy Whatever een onbewuste en irritante trip down memory lane lijkt te zijn.