Magic for Humans S01: ongemakkelijke mix van MINDF*CK en Punk’d

Een nietsvermoedende jongen is buiten op zijn telefoon bezig. Een onbekende man schuift aan en vraagt de jongen om zijn grootste angst. Ietwat ondoordacht antwoordt de jongen waarheidsgetrouw (zijn grootste angst is spinnen). De man vraagt hem om zijn telefoon, zoekt een plaatje van een vogelspin op, verandert vervolgens – op magische wijze – het plaatje in een echte spin en probeert daarna de telefoon met spin en al aan de inmiddels doodsbange jongen terug te geven.

Lachen toch?

Een belangrijk deel van het succes van de meer persoonlijke en kleinschalige illusionisten als Victor Mids (MINDF*UCK) en een vroege Dynamo (voordat hij over water ging lopen) is eigenlijk niet eens zozeer afhankelijk van de truc zelf, als wel van de reactie van de deelnemers aan de illusie. Denk aan de verrukte verwondering van een klein kind wanneer zijn fidgetspinner in chocola is veranderd, of de oprechte verbazing van een student wanneer de goochelaar precies voorspeld heeft wat hij of zij zou gaan zeggen.

En juist op dat vlak slaat Magic for Humans van Justin Willman – vaste goochelgast bij shows als Ellen, Conan en The Tonight Show en presentator van Cupcake Wars – vaak de plank mis.

Sommige trucs in deze zesdelige serie – waarbij elke aflevering losjes is opgehangen aan een specifiek thema – zijn geslaagd, zoals wanneer Willman als een Mary Poppins de meest onvoorstelbare dingen uit zijn magische rugzak tovert, zoals een koffiezetapparaat (met vers gezette koffie) en zijn eigen vrouw.

De reactie van de deelnemers is daarbij cruciaal. De verwonderde blik van een meisje dat denkt dat ze met haar gedachten een doosje lucifers in de fik heeft gestoken, de oprechte verbazing van een koppel wanneer er in een voorverpakte, onder aan een drone bungelende doos precies zit wat zij zelf ook besteld zouden hebben en de mix van afschuw en bewondering wanneer Willman een maiskorrel uit zijn oog tovert.

De interactie tussen Willman en zijn onschuldige omstanders is vaak ook onverwacht leuk. Van de instructrice van geitenyoga die niet weet wat PETA (een internationale dierenrechtenorganisatie) is en de totaal niet geamuseerde blik van een bezoeker van een tatoeagezaak nadat Willman de opgerekte oorlellen van twee singles aan elkaar heeft gekoppeld, tot de man die op de vraag ‘gebruiken jullie weleens pornografie?’ vrolijk meldt dat hij zelf weleens porno maakt.

Maar soms lijken de kandidaten opeens in een aflevering van Candid Camera te zijn beland, maar dan zonder dat de mensen daarvan achteraf op de hoogte lijken te zijn gesteld. Met wisselende resultaten. Dit komt het duidelijkst naar voren tijdens een grap (het een goocheltruc noemen is te veel eer) in aflevering 4, ‘Seeing is Believing’. Willman bombardeert een groep toeschouwers tot gewillige medeplichtigen bij zijn nieuwste act: een toevallige voorbijganger doen laten geloven dat hij na een truc echt onzichtbaar is. Maar waar het ene slachtoffer vol enthousiasme gebruikmaakt van zijn onzichtbaarheid (hij gaat er zelfs bijna met een fles wijn vandoor) raakt de ander duidelijk in paniek. Toch blijft het publiek netjes in gelid en negeert het zijn steeds wanhopiger wordende smeekbedes om hulp, tot goochelmeester Willman vindt dat het tijd is dat hij weer zichtbaar wordt getoverd.

Willman mist daarmee het belangrijkste element van een geslaagde illusie: dat iedereen ook weet dat ze meedoen aan een goochelact. Willman is op deze momenten niet zozeer illusionist, maar eerder Ashton Kutcher in Punk’d.

Het ergste is een scène in aflevering 3 (‘Terrifying Technology’), waarin Willman mensen ervan overtuigt dat de overheid hen, zonder hun medeweten, heeft gechipt. Hij voert de deelnemers mee zijn wetenschappelijk uitziende busje in, lijkt met een apparaat bij iedereen een chip te verwijderen en stuurt zijn patiënten weg met de boodschap: ‘Denk je eens in wat de overheid nog meer aan het uitspoken is!’. Achteraf verzucht Willman tegen de camera: ‘Weet je wat het engste is? Iedereen neemt het voor waar aan.’ Dat is echt niet het engste hier, Justin.