Legion S02E01: de kunst van vervreemding

De eerste aflevering van het tweede seizoen van Legion eindigt met een knipoog naar de popsong White Rabbit van Jefferson Airplane: 'One pill makes you larger, and one pill makes you small. And the one that mother gives you, don’t do anything at all.' Het vervreemdende lied – van het album met de toepasselijke titel Surrealistic Pillow – past perfect bij de serie. In Legion lijkt het ook alsof iedereen aan de pillen zit; alsof niets is wat het lijkt. De schitterend gedecoreerde sets, in combinatie met het onalledaagse acteerwerk, resulteren in een waarachtige LSD-trip en een ode aan het werk van kunstenaar M.C. Escher.

Neem bijvoorbeeld de openingsscène, waarin Oliver (Jemaine Clement) en Lenny (Aubrey Plaza) dobberen in een zwembad. De hete zon wordt afgebeeld als een lens; als een voyeur – alsof ze worden bespied (denk aan werelden achter werelden). Lenny heeft haar hand zichtbaar in het water gestoken, waardoor ze het contact behoudt met een andere, onzichtbare identiteit. Dan volgt haar frase: ‘We zitten vast.' Waarop het duo smakelijk lacht. Via een ingenieuze montage zien we de krochten van breinen als doolhoven. We gaan via het ene brein, een akelige gevangenis, het andere in. Dit proces herhaalt zich een aantal keren. Het beeld gaat op zwart en de voice-over spreekt: ‘Het idee van doolhoven in je geest: je kan er niet aan ontsnappen. Welkom in de krankzinnigheid.’

De bovengenoemde episode is exemplarisch voor het onnavolgbare Legion: een stripverfilming die meer wegheeft van het oeuvre van David Lynch , gecombineerd met de esthetiek van Wes Anderson-films , dan van de gebruikelijke Marvel-adaptaties. Ergo: binnen het Marvel-universum is Legion een unieke vondst waarin de kunst van vervreemding vakkundig wordt uitgebeeld. Via het hoofdpersonage David Haller (Dan Stevens) – een superheld met onder meer telekinetische krachten – krijgen we een reeks bijkans onverklaarbare rariteiten voorgeschoteld. Zo is hij gedurende de eerste aflevering voortdurend in gesprek met personages in een restaurant, waarbij er gerechten – uitsluitend toetjes? – passeren via een lopende band.

Later mag David onder toeziend oog van vriendinnetje Syd (Rachel Keller) en wetenschapper Cary (Bill Irwin) plaatsnemen in een amplificatiekamer: een bad dat bestaat uit aardbeienextract en glucose. Het doel is om Davids breinactiviteit te versterken. Hij is immers op zoek naar de Shadow King: de antagonist die vorig seizoen bezitnam van zijn lichaam. Zijn zoektocht leidt hem in het eerste uur langs een rebus, een uitbundige dans en wezens die via autotune – houterige zang – hun mededelingen doen. Ook zien we weer flarden van de 'astral plane': een soort zen-achtig paradigma waar de goden leven. Tijdens dergelijke momenten kan Davids hersenactiviteit weer terug worden geschroefd. Dat geldt overigens niet voor de kijker: wie bij Legion achteroverleunt zal snel het spoor bijster raken.