La Jefa: interessante kruisbestuiving tussen genres

Foto credits: Anya Bartels-Suermondt

Wat zouden sommige filmmakers toch moeten zonder The Devil Wears Prada (2006)? Talloze films werden geïnspireerd door de zwarte komedie waarin Anne Hathaway de nieuwbakken assistent speelt van een schrikwekkende hoofdredacteur van een modeblad (een rol van Meryl Streep). La Jefa bedient zich van een soortgelijke dynamiek: Sofía (Cumelen Sanz) wil zo graag bij het mode-imperium van Beatriz (Aitana Sánchez-Gijón) werken, dat ze bij de sollicitatie haar academische prestaties uit haar duim zuigt. Beatriz gelooft niettemin in deze majestueuze performance en neemt haar aan. Ondertussen wordt er een hoop gevreeën in de film, en dat is een veeg teken.

Sofía wordt zwanger, na seks met haar sukkelige vriendje Nacho (Alex Pastran). Beatriz, zo blijkt uit opzichtige scènes bij haar gynaecoloog, kan echter niet zwanger worden en snakt al jaren naar een eigen baby. De baby van Sofía blijkt evenwel een goed alternatief en dus wordt er een contract opgesteld. De assistent zal in dienst blijven, maar gedurende de zwangerschap in Beatriz' huis verblijven – want de hele operatie is illegaal. Van meet af aan duidt alles erop dat deze bijzonder asymmetrische verhouding zal culmineren in een tragedie. Sofía mag ineens niets meer en Beatriz blijkt ook nog eens overal camera’s opgehangen te hebben.

La Jefa is in die zin een horrorfilm verpakt als dramedy, of andersom. Sommige kijkers zullen al in de eerste akte de onheilstekens zien, andere nietsvermoedende kijkers zullen zich pas in de slotscène realiseren dat Sofía misschien wel niet zo naïef is als ze oogt. Op zich is dat - die combinatie van genres - een interessant gegeven, in een film die verder, ook qua spanning, niet erg veel te bieden heeft.