I Lost My Body: prachtige en fascinerende animatie

De Franse animatie J’ai Perdu Mon Corps - of I Lost My Body in het Engels - is gebaseerd op het boek ‘Happy Hand’ van scenarioschrijver Guillaume Laurant (Amélie). De film ging in 2019 in première op het Filmfestival van Cannes, waar het verschillende prijzen ontving, en is geregisseerd door Jérémy Clapin. Het verhaal volgt Naoufel (Hakim Faris), maar de echte held van het verhaal is een afgehakte hand die zich een weg door Parijs baant. Op zoek naar de rest van het lichaam waar hij tot voor kort deel van uitmaakte.

Als een spannende thriller ontrafelt het verhaal hoe de hand van het lichaam van Naoufel is gescheiden. Terwijl de hand zoekt naar zijn lichaam, is het verhaal van Naoufel als een romantisch drama dat laat zien hoe hij verliefd wordt op Gabrielle (Victoire Du Bois). Naoufel ziet het leven somber in, maar als hij Gabrielle leert kennen via een intercomgesprek wanneer hij haar pizza komt bezorgen, bloeit zijn zin in het leven weer op. Ze vertelde dat ze in de bibliotheek werkt en hij besluit, nadat hij alle mensen met dezelfde achternaam in het telefoonboek is afgegaan, daarheen te gaan. Ze is net weg, maar haar collega zegt dat ze niet te missen is met ‘dat gekleurde ding op haar oren’. Hij volgt haar en komt uit bij een werkplaats die van haar oom blijkt te zijn. Verschrikt dat hij haar ziet, vraagt hij spontaan of hij leerling mag worden.

In zwart-wit beelden krijgt de kijker terugblikken te zien van het leven van Naoufel en al snel wordt duidelijk dat de herinneringen niet alleen van hem zijn, maar ook van zijn verloren hand. De reminiscenties hebben allemaal een focus op de hand: het vangen van een vlieg, het strand, piano spelen. Het is duidelijk dat elk detail significant is voor het verhaal van de hand en zijn lichaam. Indrukwekkend is dat de hand, ook al heeft deze geen tekst of gezichtsuitdrukkingen, een personage is met emoties, en een waar de kijker empathie voor voelt, terwijl het door de dakgoten en de straten van Parijs zijn weg terugvindt naar Naoufel.

Het verhaal gaat niet zozeer over hoe Naoufel zijn hand is kwijtgeraakt, maar hoe de hand zijn lichaam is kwijtgeraakt. Het bevat sensatie en fantasie, maar springt heen en weer naar diep persoonlijk, waardoor Naoufel en de hand beiden een uitgebreid achtergrondverhaal krijgen. De animaties zijn indrukwekkend en de Parijse achtergronden bijna poëtisch.