I Know What You Did Last Summer S01E01-04: wie verlost de hoofdrolspelers uit hun lijden?

Heel eerlijk: van de originele horrorfilm I Know What You Did Last Summer uit 1997 kan ik me niet veel meer herinneren. Het enige dat me nog bijstaat is de scène waarin Sarah Michelle Gellar in een steegje door de seriemoordenaar wordt achtervolgd en bijna in veiligheid is, wanneer ze toch nog even achteromkijkt. En iets met een moordenaar met een haak aan zijn arm. Maar dat kan ook uit Urban Legend (1998), of één van de vele andere tienerhorrorfilms komen die voortborduurden op het succes van Scream (1996).

Eén ding durf ik wel met honderd procent zekerheid te stellen: de film was sowieso beter dan deze serie (eveneens gebaseerd op het boek van Lois Duncan).

De serie begint met een blik vanuit een volgelopen grot. Het water kleurt rood, op de soundtrack horen we gegil. Vervolgens verplaatst de camera zich naar een meisje verderop, dat overpeinst of je je vrienden – en jezelf – wel ooit echt kunt kennen.

Het meisje in kwestie is Lennon (Madison Iseman), die na een jaar studeren terugkeert naar haar geboortedorp in Hawaii. Bij thuiskomst wordt ze verwelkomd door een onheilspellende boodschap op de spiegel van haar kledingkast: ‘I Know What You Did Last Summer’, een referentie aan een dodelijk ongeluk waar zowel Lennon, als haar vier beste vrienden en haar tweelingzus Allison (eveneens Iseman) bij betrokken waren. Maar een van hen draagt sinds die noodlottige dag nog een extra geheim met zich mee…

Wat betreft één detail is de serie wel een verbetering op de film: ditmaal is het slachtoffer niet een onbekende voorbijganger, maar iemand die de hoofdrolspelers ook goed kennen. Ondanks die persoonlijke link besluit de groep toch akelig snel niet de politie in te schakelen, maar het lichaam in een grot te dumpen, zodat het lijkt op zelfmoord.

Maar daar houden de positieve punten wel op. I Know What You Did Last Summer de film had het geluk vol te zitten met jonge acteurs en actrices die net waren doorgebroken of dat snel zouden gaan doen: Gellar (Buffy the Vampire Slayer), Jennifer Love Hewitt (Party of Five), Ryan Phillippe (Cruel Intentions, 54) en Freddie Prinze Jr. (She’s All That).

Het valt ernstig te betwijfelen of we van de cast van de serie in de toekomst nog veel zullen horen. Het centrale vijftal is weinig memorabel, of juist om de verkeerde redenen. Iseman worstelt duidelijk met de te grote verantwoordelijkheden van een dubbelrol, het personage Dylan (Ezekiel Goodman) lijkt wat betreft intensiteit eerder thuis te horen in een horrorfilm van Ari Aster.

Maar de grootste makke zijn de personages zelf. Het gebeurt de laatste tijd wel vaker dat personages uitermate onsympathiek zijn – denk Big Sky – maar deze hoofdrolspelers vormen een nieuw dieptepunt. Want hoe meer je leert over Lennon, hoe moeilijker het is sympathie te voelen voor haar en voor de mensen die zo innig bevriend met haar zijn. Keer op keer wordt benadrukt dat Lennon de populaire meid is, gangmaker op alle feesten en partijen, en Allison het deprimerende muurbloempje, dat in alles voor haar coole zus onderdoet - zelfs hun vader (Bill Heck, Locke & Key ) prefereert Lennon. Vervolgens worden we overladen met bewijs dat Lennon eigenlijk een k*twijf is.

Zo blijkt Lennon onder andere haar eigen seksvideo’s te plaatsen onder de naam van haar zus op een pornosite. Toch gaan haar vrienden voor haar door het vuur. ‘Allison heeft niets te verliezen, ze heeft toch geen leven’, aldus de reactie van Margot (Brianne Tju). Zelfs Johnny (Sebastian Amoruso) en Dylan - de eerste een goede vriend, de tweede de grote liefde van Allison - zijn allebei op cruciale momenten niet in staat om de twee zussen uit elkaar te houden. Wanneer je in een horrorserie vurig hoopt dat de seriemoordenaar de hoofdrolspelers snel uit hun – maar vooral ons - lijden verlost, is dit geen goed teken.