I Am Jonas: futloze televisiefilm

Het is bijna een genre an sich in Frankrijk: coming of age-films waarin jonge mannen ontdekken dat ze op mannen vallen. Vaak gaan deze verhalen gepaard met onbegrip van de familie, of een traumatisch voorval. Zo ook in I Am Jonas. Het titelpersonage (Nicolas Bauwens speelt de adolescent; Félix Maritaud de dertiger) flirt in de klas met Nathan (Tommy-Lee Baïk ). Het is 1995: Nirvana is na de dood van Kurt Cobain nog altijd immens populair, en Lady Diana is net omgekomen in Parijs. Dan wordt geschakeld naar het heden: Jonas zit vast op een politiebureau, na een knokpartij in een nachtclub.

Regisseur Christophe Charrier presenteert in I Am Jonas een Jonas voor en een Jonas na een aangrijpende gebeurtenis. De jonge Jonas is onbevangen, heeft hulp nodig zijn seksualiteit te begrijpen. De gepokt en gemazelde Jonas leidt in het nu een hedonistisch bestaan; hij struint naarstig rond op Grindr. Het is zijn medicijn: zijn trauma vergeten met betekenisloze seks. Langzaam maar zeker beweegt het verhaal zich vervolgens naar het kantelpunt: de verklaring voor Jonas' gedrag; voor wie hij is geworden.

I Am Jonas voelt van meet af aan als een futloze televisiefilm. Het acteerwerk is prima, Bauwens en Maritaud zijn sterk. Maar de sc è nes ogen geen enkel moment imposant; eerder generiek, ook qua setting. Ook het scenario is weinig authentiek, zeker in vergelijking met andere titels uit dit genre. Maritaud speelde in 2018 bijvoorbeeld in Savage: een beest van een film, met een soortgelijk thema als in I Am Jonas. Een ander mooi voorbeeld is Marvin ou la belle éducation uit 2017 (met Isabelle Huppert).

Kortom, Charrier vaart in een drukbevaren kanaal, waardoor zijn nieuwste film - een spreekwoordelijk klein scheepje - maar weinig opvalt tussen de mamoettankers.