Terug van weggeweest: de columns van Claudia

Ze is terug. Haha, het staat er zo heerlijk sportief en triomfantelijk, alsof Rico Verhoeven, na Badr nog een kusje op zijn zere enkel te hebben gegeven, topfit aan komt rennen. En dat terwijl uw columniste van dienst zich vandaag eerder voelt als een door de vuilnisman vergeten kerstboom, liggend langs de kant van de weg.

Het is fijn er weer te zijn, hoewel ik natuurlijk nooit weg was. De afgelopen maanden, waarin ik niet wekelijks mijn gedachten langs deze weg over u uitstortte, was ik de Oudejaarsconference van 2019 aan het maken. Het nieuws volop aan het volgen, erover na aan het denken, grapjes aan het verzinnen (of liedjes, of diepere verbanden, je weet zelf) en dat dan ’s avonds ergens in het land laten horen aan een publiek om te zien of het leuk genoeg was om het uiteindelijk op 31 december live op televisie te brengen.

Dat u dat zo massaal hebt gekeken en gewaardeerd is echt ongelofelijk fijn. Heel erg bedankt daarvoor! Mijn opdracht aan mezelf was, bewust onbewust, zo dicht mogelijk te blijven bij wat ik écht wilde zeggen, zonder concessies. Dat heb ik gedaan, met het risico dat wat dichtbij mij stond helemaal niet zou aansluiten bij wat ú voelt en vindt. Dat moest dan maar, de dood of de gladiolen. Het werden de gladiolen. Ik ben er Heel Erg Blij mee.

(En nu hou ik erover op want zo langzamerhand begin ik in deze column zelfrecenserend zelffelicitatie- niveau te halen waar Angela de Jong nog een puntje aan kan zuigen. En het is natuurlijk geweldig dat zij ons, gelijk Ernest Hemingway destijds, vanaf de frontlinie van de talkshow-oorlog met gevaar voor eigen leven op de hoogte houdt, maar één Angela de Jong is echt voldoende.)

Toch nog even over televisie, aangezien we het uitgeven van dit heerlijke blad nog steeds legitimeren door er in op te typen hoe laat Ik vertrek begint. Een tv-gids is geen tv-gids zonder tv-tips, en ik heb er een! Weliswaar van Netflix, maar dat is ook op televisie. De afgelopen weken keek ik, als ik even niet wilde nadenken over de stand van het land, naar de serie POSE. Die speelt zich af in het New York van de late jaren 80, vroege jaren 90. In een zaaltje (ballroom genoemd) komen, meest bruine en zwarte, transgender mannen en vrouwen bij elkaar om wedstrijden ‘wie is de echtste’ te lopen. Wie kan er het best uitzien als een Wall Street-beurshandelaar, wie lijkt het meest op een dame die kan lunchen op 5th Avenue? En hoewel ik dacht dat ik zelf ‘anders’ genoeg ben om te weten hoe het is om niet aan de heersende normen te voldoen, zie ik dankzij POSE pas in hoeveel moed het vergde van Nikkie Tutorials om uit de kast te komen. Over zonder concessies jezelf zijn gesproken. 

Een hele diepe buiging voor Nikkie!