Godzilla: Planet of the Monsters: vooral visueel spektakel

Het iconische Japanse monster Godzilla is sinds 1954 in 32 films in verschillende vormen tot leven gebracht. In Godzilla: Planet of the Monsters maakt het beest zijn intrede in de wereld van 3D-anime in de eerste film van een voorgestelde trilogie.

Het concept is eenvoudig: de aarde wordt overspoeld door zwermen van verschillende kaiju (monsters) die verwoesting over de planeet veroorzaken. De overlevenden stappen aan boord van het gigantisch ruimteschip Atratrum op zoek naar een nieuw thuis. Twintig jaar later besluiten de verbannen mensen om terug te keren naar de aarde, gepaard met een nieuwe strategie om Godzilla te bestrijden onder leiding van de held Haruo Sakaki (Mamoru Miyano).

Godzilla: Planet of the Monsters is geen reboot in de strikte zin van het woord, maar ook geen vervolg op een bestaande film. Het blijft in deze incarnatie een traditioneel verhaal: goed tegen kwaad. Het is duidelijk dat het eerste deel van de futuristische animetrilogie de basis legt voor een bredere Godzilla-mythos van apocalyptisch drama en monsters die de wereld vernietigen. De aanpak van regisseurs Kōbun Shizuno en Hiroyuki Seshita wijkt af van eerdere films waar het iconische monster werd gebruikt om commentaar te leveren op de Japanse samenleving – zie bijvoorbeeld de originele versie, die een metafoor was voor de atoombomaanvallen op Hiroshima en Nagasaki.

De Godzilla-film stijgt als anime niet boven het niveau van sci-fi animaties uit, wat mede komt door het script. Het tempo ligt vrij hoog, waardoor we tijdens een scène zelden op adem kunnen komen – noodzakelijk voor het opbouwen van de wereld. En zo ontstaat een zwakke karakterisering van de personages. Haruo heeft een persoonlijk vete met Godzilla en wil het monster verslaan om het welzijn van de mensheid te herstellen. En dan is er de rest van de crew. Er is te weinig ruimte in het script om belangstelling op te wekken voor de ondersteunende personages, waardoor heftige actiescènes met Godzilla bijna geen emotionele impact hebben.

De keuze voor 3D-animatie in plaats van traditionele handgetekende animatie slaagt deels. De 3D-Godzilla spat van het scherm en is verassend effectief en angstaanjagend. Helaas is het kleurenschema van de film toch vrij vlak en bepaalde scènes zijn visueel rommelig (mede door enkele wankele camerashots). Desondanks heeft de anime potentie, met name als de actie zich richt op de koning der monsters, wanneer Godzilla een emotieloos oog richt op zijn volgende slachtoffers voordat ze door zijn atoomadem worden vernietigt.

Godzilla: Planet of the Monsters is niet perfect, maar het Godzilla concept werkt in principe wel als animatie. De proloog van een groter verhaal is al vertoond. Hopelijk is er in de sequel een betere balans tussen het script en het visuele spektakel.