Godspeed: opzichtig en tenenkrommend melodrama

Filmmaker Mehmet Ada Öztekin gunt de kijker nauwelijks de ruimte om zelf na te denken in Godspeed. Dat heeft onder meer te maken met het feit dat de film in de derde akte een nogal gekunstelde wending neemt. Denk aan The Sixth Sense (1999) of Jacob’s Ladder (1990) met personages die levend ogen maar morsdood zijn.

Het verhaal draait om oud-militair Yüzbasi Salih (Engin Akiyürek), die tijdens een missie in de bergen zijn onderbeen verliest door toedoen van een landmijn. De revalidatie valt hem zwaar, en ook het huwelijk met zijn vrouw komt onder druk te staan. Gelukkig heeft Salih een oud-collega (Tolga Saritas speelt Astegmen Kerim) waarmee hij zijn zorgen kan delen. Kerim wil op zijn beurt trouwen met de liefde van zijn leven, maar de vader van zijn lover ziet dat niet zitten. Dus reizen Salih en Kerim op de dag dat ze met een ander gaat trouwen af naar de bruiloft.

Maar – spoiler alert ! - Kerim is eigenlijk dood, en op de dag van de bruiloft wordt hij begraven. Dat maakt overigens niets uit voor het verhaal, dat vooral in het teken staat van hoe Salih omgaat met zijn trauma. Dat vat Öztekin in een irritante verhaalstructuur waarin flashbacks voortdurend de loop van het verhaal in de war schoppen. Die flashbacks zijn in soft focus gefilmd, zodat je als kijker niet in de war raakt. Godspeed heeft meer van dat soort kinderlijke opzichtigheden: de Salih in het verleden heeft een baard; Kerim heeft lang haar.

En als pianomuziek speelt – nog zo’n onvergefelijke opzichtigheid – dan is het eigenlijk de bedoeling dat je moet wenen. Maar huilen is, zoals Corry Konings ooit zong, in dit geval schromelijk te laat.