Gladbeck S01E01: spannende dramatisering van gijzeling

Foto credits: ARD Degeto / Ziegler Film / Martin Valentin Menke

Na de documentaire ( Gladbeck: The Hostage Crisis ) verschijnt de dramatisering ( Gladbeck ), zullen veel Netflix-abonnees vast denken. Geen rare gedachte: wie het Duitse vierluik kijkt ziet dat de makers oog voor detail hebben: de hele mise-en-scène oogt als een trip naar het Duitsland van 1988 – de serie en documentaire draaien om een gijzelingsactie met desastreuze gevolgen. Alsof scenarioschrijver Kilian Riedhof de documentaire als inspiratiebron heeft gebruikt. Dat klopt evenwel niet: Gladbeck verscheen al in 2018, en Netflix heeft de titel – een slimme zet – ingekocht nadat de documentaire Gladbeck: The Hostage Crisis dit jaar - waarschijnlijk - een groot succes bleek.

True crime blijft het goed doen. En Gladbeck – Riedhof zag waarschijnlijk wél de nieuwsbeelden die documentairemaker Volker Heise gebruikte in zijn film – is ook enigszins complementair aan de documentaire. De documentaire focust zich op de daders: twee bankrovers die mensen gijzelen in hun auto, terwijl ze worden achternagezeten door de politie. De fictieserie verlegt ook de focus naar de politie en hun dubieuze rol in deze tragedie. Zo zien we achter de schermen de besluiteloosheid van de dienders, die tot gevolg heeft dat de gijzelnemers nerveus worden. En ook krijg je als kijker een blik in de auto: wat gebeurde daar nu precies?

Waar spraken de bankrovers over? Dat is natuurlijk gissen, zoveel is duidelijk. Wat ze daadwerkelijk bespraken zullen we nooit te weten komen. Maar de documentaire en serie scheppen gezamenlijk een aardig lucide beeld. Het enige treurige is dat slachtoffers van de gijzelnemers na het verschijnen van Gladbeck hun ongenoegen uitspraken: waarom moest hun leed, hun traumatische ervaring, worden verbeeld? Dergelijke dilemma’s blijven de boventoon voeren door de populariteit van true crime. Gladbeck oogt als een waarheidsgetrouwe dramatisering – maar het is precies dat element waar slachtoffers juist geen behoefte aan lijken te hebben.