Fairfax S02E01-02: oppervlakkig en opzichtig

Het tweede seizoen van Fairfax draait opnieuw om de leegte die schuilt achter al het protserige gebral in Los Angeles. Maar die boodschap ligt er wel erg dik bovenop. Zoals wanneer de jongelingen Dale (Skyler Gisondo), Derica (Kiersey Clemons), Truman (Jaboukie Young-White) en Benny (Peter S. Kim) – die het willen maken ‘in LA’ - in de eerste aflevering besluiten te kamperen bij een modewinkel die de volgende ochtend de nieuwste rage zal verkopen. Wie heeft, dus bezit, is iemand. Merites doen er niet toe in Los Angeles. Influencers, die eigenlijk niets anders doen dan onzin verkopen, domineren deze wereld.

Die gedachte wordt treffend geïllustreerd in een scène waarin een verkoper van tenten die dienen als kunstobjecten – een rol van Joaquin Phoenix – vertelt over ‘de diepere betekenis van tenten’ en dat hij ‘slechts een taal spreekt, de taal van kunst’. Dat zijn platitudes die – daar komt ironie weer om de hoek kijken – weer naar die leegte, die opzichtige oppervlakkigheid wijzen. De vraag rijst: wat is dan de crux van Fairfax ? Alleen refereren aan die leegte? Of ook een alternatief aandragen? Vooral dat eerste, lijkt het. Zoals wanneer Truman ineens een chef-kok wordt in een chic etablissement en zijn pasta met barbecuesaus tot een hit wordt uitgeroepen door een bedenkelijke vlogger.

Overigens zie je dat al van mijlenver aankomen. Net als dat die andere (echte) chef-kok Guy Fieri ook nog even voorbijkomt. Ook zo’n type dat het vooral moet hebben van oneliners. Misschien is Fairfax vooral bedoeld voor de insiders, de mensen die Los Angeles en zijn façades van top tot teen kennen? En vinden de makers die oppervlakkigheid in die stad van de plastic glimlach misschien ook wel een beetje lovenswaardig? Is de kritiek maar voor de buitenwacht? Buiten kijf staat dat het kijken van Fairfax een loze missie is, ómdat het - net als de verhaallijnen - ontbreekt aan een diepere boodschap.