Der Fall Collini: eindelijk gerechtigheid

Advocaten zijn altijd de gebeten hond: 'Hoe kún je het voor zo’n klootzak opnemen?!', krijgen ze te horen van Jan en alleman. Totdat Jan zelf de klootzak is die er eentje nodig heeft natuurlijk, maar vóór die tijd krijgen advocaten de morele wind van voren. Zo ook de jonge advocaat Caspar Leinen, woonachtig te Duitsland maar met een Turkse achtergrond en derhalve een vreemde eend in de juridische bijt. Als hij als pro-deo-advocaat de verdediging van de zeventigjarige Italiaan Fabricio Collini op zich neemt, weet hij nog niet dat die wordt beschuldigd van de moord op iemand die Caspar goed kent: de bejaarde grootindustrieel Meyer, die hem als kind liefdevol in zijn gezin heeft opgenomen. Als Caspar, als hij daarachter komt, toch volhoudt dat iedereen recht heeft op verdediging en hij dus Fabricio blijft bijstaan, krijgt hij van de familie van Meyer, met wie hij nog steeds liefdevol omgaat, uiteraard te horen: 'Hoe kún je het voor zo’n klootzak opnemen?!'

Die dynamiek is voorspelbaar en een beetje saai. Hetzelfde geldt ook voor Caspars cliënt, die weliswaar overduidelijk een brute moord heeft gepleegd - hij schoot Meyer in diens hotelkamer driemaal door het hoofd, trapte zijn schedel in, en ging toen apathisch in de foyer zitten wachten op de dingen die komen zouden - maar hoewel dat schilderachtig en beslist on-saai gedrag is, zwijgt Fabricio vervolgens in alle talen - twee stuks, want hij spreekt Italiaans én Duits, wat uiteindelijk met de oplossing van het raadsel te maken heeft. Dat raadsel ontrolt zich door het zwijgen van Fabricio echter erg traag en de uitkomst van de research die Caspar pleegt om de motieven van de dader te achterhalen, houdt het scenario ook lange tijd min of meer voor de kijker achter, die dus zonder veel informatie zit te kijken naar hoe Caspar flashbacks heeft naar zijn jeugd bij de familie Meyer en in het heden een relatie begint met de dochter van Meyer die, dat is wel een verrassing, uiteindelijk begrip heeft voor de juridische plicht waartoe Caspar zich geroepen voelt. Maar veel gebeurt er dus niet en hoewel de acteurs, aankleding en montage mooi zijn, is het tempo wel echt een probleem in Der Fall Collini. Ook ziet de kijker het motief van Collini al van mijlenver aankomen, want onder Duitse bejaarden zijn de schuldigen en dus de motieven voor moord niet bepaald dun gezaaid.

Als de film na anderhalf uur uiteindelijk toch nog spannend wordt, blijkt niet zozeer Collini als wel het juridische systeem zelf terecht te staan. Dan vlamt de film kortstondig op, maar dat is wel aan de late kant. Voor fijnproevers van rechtbankdrama’s wellicht wel een aanrader, of voor degenen die de thriller lazen waarop de film is gebaseerd. Je kunt je voorstellen dat Der Fall Collini als boek beter werkte.