De 50 beste serieleaders ooit

Met een pure Britsheid die zelfs in geen tien Royal Weddings te vangen valt, knalde het kostuumdrama Downton Abbey tussen 2010 en 2015 de televisie op. En dat begon al bij deze ultiem dramatische intromuziek.

Druk en chaotisch - net als de serie zelf. Een heel album They Might Be Giants is wat teveel van het goede, maar dit intro van een halve minuut vormt een lekker energieke kennismaking met Malcolm in the Middle.

'Sexy en toch slim' was de opdracht die componist Douglas Cuomo meekreeg toen hij aan de muziek voor Sex and the City begon. Oh, en het moest binnen een paar dagen af zijn. Dat is hem prima gelukt.

Voor The Walking Dead wist je ongetwijfeld al hoe zenuwen voelden, maar nog niet hoe ze klonken. Het intro van de zombieserie komt binnen als een vijftig seconden durende paniekaanval.

Bij het horen van de muziek van Sherlock zie je meteen voor je hoe Benedict Cumberbatch op onnavolgbare wijze een mysterie oplost. Iconisch deuntje voor een iconische versie van de legendarische detective.

Eén van die zeldzame gevallen van een intromuziekje dat uiteindelijk bekender is dan de serie waarvoor het gemaakt is. Het instrumentale deuntje van Hawaii Five-O kan álles energiek laten klinken.

Ondanks de wat lage notering is dit een van de knapste prestaties uit deze lijst: een geluid van pakweg anderhalve seconde dat meteen herkenbaar is. De  chung-chung  van Law & Order.

Het vrolijkste deuntje aller tijden? Wellicht. Parks and Recreation opent met een luchtige compositie van een muzikante die ook met grote namen als Tracy Chapman en Hugh Laurie samenwerkte.

Een deuntje dat meegroeit met de 'unfortunate events' uit de serie: Neil Patrick Harris zingt elke twee afleveringen een ander couplet én wisselt ook van stem wanneer zijn personage zich vermomd heeft. Zeer geinig.

Een genre dat onderbelicht is in deze soundtracklijst: jazz. Homeland combineert het genre met 'spoken word'-fragmenten over terrorisme. De snerpende trompet voegt daar gevoelens van onzekerheid en spanning aan toe.

Na drie seizoenen weten we nog steeds niet op welk punt van het gitaarriffje er ineens een eind komt aan het intro van Better Call Saul. Wat we wel weten: dat loopje van de band Little Barrie is heerlijk blues-y.

Het idee dat een viertal gezochte oorlogscriminelen in een busje door de VS rijdt om mensen te helpen is even onlogisch als het idee dat een instrumentaal deuntje van een niet al te beste, dertig jaar oude serie nog steeds in ons collectieve geheugen zit. En toch is het zo.

De zoetsappigheid druipt er vanaf, maar het achterliggende verhaal - waarin zangeres Carole King een liefdesliedje verandert in een ode aan de band tussen een moeder en dochter - is mooi. Het feit dat ze 'Where You Lead' vervolgens daadwerkelijk met haar dochter opnam maakt het allemaal nog fraaier.

Het introotje van The Simpsons spoel je niet door, want je wilt weten wat Bart op het bord schrijft én wat er gebeurt wanneer de familie op de bank springt. En op een of andere manier zijn we het deuntje van Danny Elfman nog steeds niet zat.

John Philip Sousa was een bloedserieuze componist, die te boek stond als één van de belangrijkste personen in de marsmuziek. Totdat John Cleese en co. langskwamen en zijn werk gebruikten voor hun legendarische meligheid.

 

'Laat je spullen staan, schuif gezellig aan'. De eerste aflevering van Sesamstraat kende uiteraard een Engels liedje, maar er was wel inbreng vanuit de Benelux. Niemand minder dan Toots Thielemans hielp mee.

Het hipstergehalte is hoog in het titelnummer van New Girl, dat door Zooey Deschanel zelf werd ingezongen. Ook al is het geen 'Bohemian Rhapsody', het lijflied van Jessica Day zorgt altijd voor een glimlach.

Het lijkt allemaal misschien iets te veel op Game of Thrones, maar het valt niet te ontkennen dat het intro van The Crown een majestueus stukje beeld én geluid is. Maar dat verwacht je ook van een componist als Hans Zimmer.

De asgrauwe omgeving van het Britse Slough, waar het leuke meisje achter de balie van de receptie de enige onderbreking van het monotone kantoorleven is. 'Handbags and Gladrags' weet het allemaal mooi samen te vatten.

Niemand die het intro van The OC kijkt, zal zich nog afvragen waar de serie zich afspeelt (het woord 'California' valt zo'n 67 keer). En hoe gelikt alles ook is: het pianodeuntje is heerlijk en je bent helemaal klaar voor de dramatische levens van Ryan, Seth, Summer en Marissa. 

Weinig intronummers klinken zo groots en episch als de titelmuziek van Game of Thrones. Bovendien zien we in een toffe animatie welke delen van Westeros in de komende aflevering aan bod gaan komen. Enige aanmerking: het gaat allemaal net iets te lang door.

Regina Spektor werkte al eens eerder samen met Jenji Kohan, maar toen hoorden we haar maar in één aflevering van Weeds. In Orange is the New Black komt ze wél altijd langs en dat is geen onverdeeld genoegen.

Wanneer je titelmuziek uitgroeit tot een 'meme', dan weet je dat je iets bereikt hebt. Van zo goed als iedere ongemakkelijke situatie in Hollywood (denk aan het La La Land-debacle bij de Oscars!) is tegenwoordig een YouTube-remix met de muziek van Curb Your Enthusiasm beschikbaar.

De serie van David Fincher heeft misschien niet de meest schokkende intromuziek. Maar de manier waarop Mindhunter flitsen van gruwelijke foto's gebruikt om nare beelden in ons onderbewustzijn te brengen (Fincher deed het al in Fight Club, maar toen was het een foto van een piemel) is indrukwekkend.

De makers van Scrubs gebruikten muziek regelmatig als middel om de snelle wisselingen tussen komedie en drama op te vangen. En ook het luchtig klinkende doch vol onzekerheid zittende 'Superman' van Lazlo Bane balanceert tussen vrolijk en zielig.

Een familieproject. De muziek van Bojack Horseman is een samenwerking tussen Patrick Carney (één helft van The Black Keys) en zijn oom, de onlangs overleden saxofonist Ralph Carney. De muzikanten stuurden flarden muziek naar elkaar op. Het resultaat is fijn en trippy.

Verwijzingen naar jaren 70-bands waren alom aanwezig in That '70s Show en ook de afleveringen werden vernoemd naar nummers van Led Zeppelin, Queen, The Who en The Rolling Stones. Het intronummer werd uiteraard ook in de seventies geschreven (al kan het zich niet meten met het werk van de zojuist genoemde bands).

Het chaotische leven van de familie Gallagher komt naar voren in het gedrag rond de toiletpot in de badkamer. Bij die chaos past een heerlijk rauw nummer van een band die ooit in Guantanamo Bay optrad.

Regisseur Robert Altman bedacht van tevoren dat 'Suicide is Painless' het 'domste nummer aller tijden' moest worden. Hij liet de tekst vervolgens schrijven door zijn zoon. Van je vader moet je het hebben.

De bas ontsnapt uit de achtergrond en vormt dé melodie van de intromuziek van Seinfeld. Leuke feitjes: muzikant Jonathan Wolff speelde voor iedere aflevering een nieuwe versie in én bedenker Larry David koos de muziek uit om de zenderbazen van NBC te irriteren.

Washington ziet er prachtig uit in de timelapses die House of Cards openen. Dan is er ook nog eens de muziek van Jeff Beal. Hij verstopte een valse noot in zijn compositie: een hint dat er iets niet pluis is in de hoofdstad van de VS.

Doodnormale handelingen als het persen van een sinaasappel en het strikken van veters lijken in het intro van Dexter ineens moorddadige handelingen. En dat past mooi binnen de sfeer van de serie, waarin moordlust schuilt op een onverwachte plek.

Een vrolijk klinkend nummer (dat refrein blijft wel eventjes hangen), met een verraderlijk duistere tekst: 'At Least It Was Here' gaat - net als de muziek van M*A*S*H hierboven - over zelfmoord. Maar Community-bedenker Dan Harmon gelooft dat het nummer van The 88 óók symbool kan staan voor de vluchtigheid van Hollywood.

Een nummer dat moest klinken als het lievelingsliedje van de moeder van Pablo Escobar. En bij een blik op de tekst, blijken er ook nog eens verwijzingen naar Pablo himself in de track te zitten. Knap.

Makers Trey Parker en Matt Stone spreken zelf bijna alle stemmen van South Park in, maar de intromuziek lieten ze over aan Primus. Een prima keus, blijkt uit zijn lekker dik aangezette titelnummer.

In eerste instantie was het uitsluitend Malvina Reynolds die Weeds opende met haar 'Little Boxes', maar in de seizoenen die volgden voerden artiesten als Elvis Costello, Linkin Park, Billy Bob Thornton en Regina Spektor het nummer uit. Het feit dat we dat liedje niet zat raakten, is een bewijs van de kwaliteit ervan.

Jace Everett weet de geilheid die in zo goed als alle True Blood-personages schuilt naar het oppervlak te zingen met zijn 'Bad Things'. Tel de akelige sfeerbeelden uit het diepe zuiden van de VS daarbij op, en je bent in de stemming voor de smerigheid van True Blood.

Rauw, compromisloos en ongefilterd: het geldt niet alleen voor The Wire, maar ook voor de stem van Tom Waits. Zijn nummer 'Way Down in The Hole' is een heerlijk welkom in het door drugshandel verscheurde Baltimore.

'Less is more', bewijst Vince Gilligan met het introdeuntje van Breaking Bad. De scheikundige elementen vliegen in het rond, terwijl een minimalistische gitaar- en percussiepartij de onderhuidse dreiging van het leven van Walter White samenvat.

Na achttien seizoenen speurtocht is 'Oratio' van Ugo Farell onlosmakelijk verbonden met jokers, vrijstellingen en tunnelvisie. Je zou haast vergeten dat de modern-klassieke compositie helemaal niet voor Wie is de Mol? geschreven is.

Niet alleen een heerlijk catchy nummer, maar ook een samenvatting van de gebeurtenissen voor de serie én een knipoog naar een viral sensatie. Achter het intro van Unbreakable Kimmy Schmidt schuilt een fantastisch verhaal.

De bosrijke omgeving van Washington, in combinatie met de dromerige synthesizers van Angelo Badalamenti, zorgde ervoor dat we meteen een vakantie naar Twin Peaks wilden boeken. Totdat we erachter kwamen dat het om een fictieve plaats ging, waar kwade geesten tienermeisjes vermoorden.

Als televisietoestellen konden zweten, dan zouden ze dat zeker doen bij de intromuziek van het eerste seizoen van True Detective. Het nummer 'Far From Any Road' van The Handsome Family trekt je meteen het broeierige, klamme zuiden van de VS in.

Aliens en complotten stonden centraal in The X-Files, de serie waarmee David Duchovny en Gillian Anderson ooit doorbraken. En tijdens het intro, met dat creepyfluitje, lijkt het alsof er op ieder moment iemand een duister geheim in je oor kan komen fluisteren.

Will Smith was oorspronkelijk bekend als muzikant, daarna vooral als acteur. The Fresh Prince of Bel-Air bevindt zich op de grens van die twee carrières, waarbij de Amerikaan zijn achtergrondverhaal op hilarische wijze samenvat in een rap.

Dat voelt als thuiskomen, het mierzoete-maar-toch-charmante nummer 'Where Everybody Knows Your Name' van Gary Portnoy. Of van huis wegglippen en een biertje gaan doen bij Sam en Diane, in het geval van Cheers.

Wie had kunnen weten dat het monumentale 'Red Right Hand', op zichzelf al een fantastisch nummer, zo goed bij het Birmingham van vlak na de Eerste Wereldoorlog zou passen? De muziek van de Australische zanger komt regelmatig terug in de serie, en dat is altijd weer een genoegen.

The Rembrandts zullen voor altijd verbonden blijven aan Friends. Jammer voor het duo, maar ook hét bewijs van de kracht van 'I'll Be There for You', waarbij het een kleine 25 jaar na de eerste aflevering van de sitcom nog altijd vrijwel onmogelijk is om niét mee te klappen.

Elektronische beats en strijkers die zowel spanning als dromerigheid opbouwen, terwijl een getekende Don Draper van een wolkenkrabber langs allerlei billboards naar beneden valt. Symbolisch en zeer, zeer stijlvol.

Het iconische, gitzwarte stemgeluid dat Tony Soprano tijdens zijn autorit door New Jersey begeleidt is onvergetelijk. Bij het horen van het krakende HBO-intro begint in onze hoofden automatisch 'Woke Up This Morning' van Alabama 3 te spelen.