Column: Wisseling van de wacht bij The Witcher

Hoewel televisieseries steeds sneller te lijken worden gecanceld, zijn er genoeg uitzonderingen te vinden. 

Ik ben razend benieuwd wat de komst van Liam Hemsworth als Geralt of Rivia in The Witcher voor de serie zal betekenen. Hemsworth vervangt Henry Cavill, en Cavill deed het drie seizoenen lang eigenlijk uitstekend. Sowieso heeft The Witcher vooralsnog niet aan kracht ingeboet. Dat is een goed teken: goede showrunners kunnen televisieseries elk seizoen opnieuw tot een hoogtepunt tillen. Hoewel ik sceptisch ben gun ik de makers uiteraard al het succes. Temeer omdat Netflix zulke uithangborden of vlaggenschepen als The Witcher goed kan gebruiken. Hoewel The Witcher lang niet de enige titel is uit de Netflix-catalogus die goed loopt.

Ik schrijf hier opnieuw over, omdat bij streamingdiensten de trend is ontstaan om series na enkele seizoenen af te kappen. Waarom? Scheelt in de kosten. Als een serie succes heeft dan willen de makers en de acteurs in een nieuw seizoen een loonsverhoging. Logisch. Ze willen dan dat de streamingdienst hen in het succes mee laat delen. Maar dat gebeurt niet, en daarom staken acteurs en schrijvers op het moment – hoewel ze meer redenen hebben, maar dat terzijde. Ik schreef al vaker dat ik deze tendens schrijnend vind. Zo vormt The Upshaws bij Netflix ook een uitzondering op de regel. Onlangs recenseerde ik de openingsaflevering van het vierde seizoen.

Deze Netflix-titel, een komedie over een zwart gezin uit Indiana, wordt elk seizoen beter. Toegegeven: meer dan een sitcom wordt dit vehikel voor onder meer Wanda Sykes niet. Maar dat hoeft ook niet altijd. Wat wel zichtbaar is, is dat makkelijke grappen steeds meer plaats hebben gemaakt voor grote thema’s (waaronder depressie) waar vervolgens goede grappen aan worden gehangen. Zo’n dynamiek ontstaat alleen als je makers ruimte geeft om eerst te falen, zodat ze kunnen excelleren. Iets soortgelijks zag ik bij het vijfde seizoen van A Million Little Things (te zien bij Videoland): een kroniek van een vriendengroep.

Dit drama dat zich afspeelt in Boston laat zich min of meer omschrijven als een warm bad. Na vier seizoenen ken je alle relevante personages. De makers hebben uitgebreid de tijd genomen om alle dwarsverbanden compleet uit te diepen. Is dat sublieme televisie? Niet per se. Maar wel net als de bovengenoemde titels een voorbeeld van wat er kan opbloeien als makers ruimte krijgen.

Toen scenarist en medebedenker Justin Roiland van Solar Opposites begin dit jaar werd ontslagen vanwege huiselijk geweld rees de vraag: wat gebeurt er met de animatieserie? Welnu, niets, zo blijkt uit het vierde seizoen van de serie, dat in Nederland nog geen releasedatum heeft. Roiland speelt in Solar Opposites alien Korvo, een van de belangrijkste personages. Dan Stevens vervangt hem met verve. Ja, nu heeft Korvo een Brits accent. Maar: Dan Stevens heeft een fijne stem en beschikt over uitstekende komische timing. Die noodgedwongen wisseling van de wacht herinnert de kijker er misschien ook aan dat een televisieserie niet alleen wordt gemaakt door een showrunner.

In die zin zouden we vertrouwen moeten hebben in de mensen achter The Witcher. Hoewel acteurs als Cavill onmiskenbaar een magnetische werking hebben. Een charme die soms onbetaalbaar blijkt. De tijd zal het uitwijzen.