Column: 'Tis the season

Ik kijk altijd reikhalzend uit naar het einde van het jaar. Niet eens zozeer vanwege de feestdagen, maar vooral vanwege de eindejaarslijstjes (onze top 21 van 2021 verschijnt ook deze week op de website). In de stortvloed aan nieuwe series die elk jaar over ons wordt uitgestort, bieden deze lijstjes me houvast: een handzame selectie van titels die ik echt nog even in moet halen.

Zo ontdekte ik vorig jaar, op de valreep, de komedieserie Ted Lasso , over een gemoedelijke Amerikaanse rugbycoach (Jason Sudeikis) die in Engeland als voetbalcoach begint. Uit mezelf zou ik nooit hebben afgestemd op een sportkomedie, maar alle hoge eindejaarsnoteringen trokken me over de streep. Gelukkig maar. Teds onuitputtelijke optimisme was precies wat ik nodig had.

Dit jaar kwamen, dankzij de toplijstjes, twee andere fijne komedies met stip binnen op mijn kijklijst. De eerste is We Are Lady Parts , een Britse komedieserie over vijf jonge moslimvrouwen in een punkband. De serie is hier in Nederland nog niet te zien, maar we hoeven er niet heel lang op te wachten: vanaf 1 januari staat het hele seizoen al NPO Plus, en vanaf 27 januari is er elke week een aflevering op NPO 3.

Van de ander, The Other Two , is vooralsnog alleen het eerste seizoen hier bij Videoland te zien. Al gelden de meeste accolades vooral voor het tweede seizoen; seizoen één toont zeker ook al potentie. Het verhaal in een notendop: door een online videoclip wordt de 13-jarige Chase (Case Walker) van de ene op de andere dag gebombardeerd tot de nieuwe, witte, muzikale internetsensatie.

Zijn plotselinge succes wordt met verbazing en lichte jaloezie gadegeslagen door zijn volwassen broer Cary (Drew Tarver) en zus Brooke (Heléne Yorke, Masters of Sex ) – de ‘andere twee’ uit de titel – wier levens niet helemaal gelopen zijn zoals ze zelf hadden gehoopt. Brooke was ooit een veelbelovende danser, maar slaapwandelt nu van uitzichtloze baan naar uitzichtloze baan, terwijl Cary tussen zijn vaste horeca-werkzaamheden auditie doet voor rollen zoals die van ‘man op feest ruikt windje’.

Toch zien broer en zus ook snel de voordelen van een wereldberoemde broer. Want zijn wereldfaam maakt hen, door hun familielink, automatisch ook een beetje beroemd. Zelfs al is het, in het geval van Cary, als ‘de homoseksuele broer’.

Mocht je toch nog in de illusie leven dat de entertainmentindustrie een paradijs is, dan helpen makers Chris Kelly en Sarah Schneider (beiden lange tijd werkzaam als schrijvers voor Saturday Night Live ) je graag uit deze droom. Het is eerder een hel, met verschillende ringen, waarbij Brooke en Cary op de tast hun weg zoeken op de onderste rang.

Tarver en Yorke doen hierbij een delicate balanceeract. Brooke en Cary zijn ontegenzeggelijk opportunistisch. Zo is Brookes primaire doel tijdens een premièrefeestje het vinden van een onenightstand, zodat ze ergens een plek heeft om te slapen. Mits de jongeman in een goede buurt woont. En haakt Cary aan bij een groep homoseksuele influencers, oftewel ‘insta gays’, in de hoop zo meer volgers te winnen (een harde eis bij een auditie voor de nieuwste Ryan Murphy-productie). Tegelijkertijd gaan ze allebei wel voor hun jongere broertje door het vuur.

Moeder Pat (Molly Shannon, Divorce , The White Lotus ) is de grote verrassing in de serie. Waar alles om haar heen buitenkant is, is zij een en al hart. Of haar kinderen nu mogen optreden tijdens de MTV Video Music Awards, of hun opwachting maken in een reclamespotje voor medicijnen tegen kattenflatulentie; ze is op al haar kinderen even trots.