Column Sinan Can: Ed van Loon

Nog niet zo lang geleden werd ik uitgenodigd om mijn oud-biologie docent Ed van Loon te verrassen met drank en gebak na zijn allerlaatste les. Zoals altijd verpestte ik het feestje bijna. Ed, die na een aantal decennia stopt met lesgeven en met pensioen gaat, zag mij strompelend richting de ingang van middelbare school Notre Dame in Beek lopen. Hij deed de deur van zijn lokaal open en riep vragend wat ik kwam doen hier. Ik zei dat ik toevallig in de buurt was en spontaan was langsgekomen, maar aan zijn brede grijns zag ik dat hij me niet geloofde. Ik moest van hem plaats nemen in zijn klas en opeens zat ik tussen twintig middelbare scholieren. Ed ging verder met lesgeven en ondertussen appte ik directrice Marij dat ik de verrassing had verpest en dat ik al in de klas zat. Niet veel later kwamen Ed’s collega’s naar binnen. 

Ed was mijn biologieleraar op de middelbare school en ik kan niet zeggen dat die periode in mijn leven helemaal vlekkeloos verliep. Dat het toch goed is gekomen komt omdat ik twee fantastische ouders heb, maar ook prachtige docenten had. Ed was er een van en ik weet dat iedereen zo iemand in zijn leven heeft. Iemand die nog in je gelooft, die je nog niet heeft opgegeven. Die persoon was Ed voor mij. Een docent die niet alleen veel liefde had voor zijn vak, maar die vooral veel liefde en interesse had in mensen die in een kwetsbare leeftijd zaten. Gelukkig zijn er heel veel docenten als Ed die dag in dag uit het verschil maken in het onderwijs. Ik wens alle kinderen van Nederland een Ed toe in hun leven. Na de middelbare school hebben Ed en ik een tijdje in hetzelfde elftal gevoetbald en hij is nu al ruim 27 jaar een goede vriend van me. Liefst had ik een standbeeld voor Ed opgericht, maar helaas kon dat niet. Ik ben hem in ieder geval eeuwig dankbaar.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!