Column: psychologie en koude grond

De film The Perks of Being a Wallflower uit 2012 (te zien bij Videoland) raakte bij mij wel een gevoelige snaar. In essentie gaat het verhaal over buitenbeentje Charlie (Logan Lerman, Hunters , Percy Jackson ), die na een zwaar jaar wordt opgenomen door een andere groep buitenbeentjes, waaronder Sam (Emma Watson) en Patrick (Ezra Miller, Justice League , We Need to Talk About Kevin ).

Ik herkende me wel in zijn sociale onbeholpenheid bij grote(re) groepen mensen. En in het gevoel van thuiskomen wanneer je aansluiting vindt bij een groep gelijkgestemden.

Toch zette ik mijn vraagtekens bij één element uit de film. Nee, niet eens het feit dat de drie hoofdrolspelers, zelfbenoemde connaisseurs van ‘goede muziek’, het nummer Heroes van David Bowie (of überhaupt David Bowie) niet lijken te kennen. En ook niet de geforceerde conclusie waarbij Sam en Charlie uiteindelijk toch samen eindigen.

Ik vond het vooral jammer dat Charlie voornamelijk een buitenbeentje lijkt te zijn vanwege zijn traumatische jeugd: zijn beste vriend pleegde het jaar daarvoor zelfmoord en zijn favoriete tante (Melanie Lynskey), die al jaren eerder bij een auto-ongeluk om het leven kwam, bleek Charlie als klein jongetje te hebben misbruikt (ogenschijnlijk omdat zij zelf toen ze jong was ook was misbruikt).

Seksuele trauma’s lijken sowieso een terugkerend thema te zijn binnen zijn nieuwe vriendengroep. Ook Sam is op jonge leeftijd (door een vriend van haar vader) gemolesteerd.

Natuurlijk is het goed dat zware onderwerpen niet uit de weg worden gegaan, en het wordt hier ook met veel empathie gebracht, maar het lijkt ook alsof de film zegt: het klopt dat je niet thuishoort bij je ‘normale’ leeftijdsgenootjes, je hebt immers iets verschrikkelijks meegemaakt! Alsof voor Charlie zijn enige plek bij de buitenbeentjes - of, zoals ze zichzelf omschrijven, ‘misfit toys’ (afwijkend speelgoed) - is.

Toch hebben we, wat betreft uitbeelding van mentale gesteldheid op film en tv, al de nodige vooruitgang geboekt sinds Hitchcock in Psycho (Pathé Thuis) Norman Bates (Anthony Perkins) - een vriendelijke jongeman met psychische problemen, dus: seriemoordenaar! – presenteerde.

Dat dacht ik tenminste, tot ik de slotaflevering van de serie I Know What You Did Last Summer (Amazon Prime Video) zag.

--------- LET OP : niet verder lezen als je het einde van de serie nog niet gezien hebt, en nog wilt gaan zien (al zou ik dat niet aanbevelen). -----------------------------------------------------------

Nu was deze serie al vanaf het begin een bizar rommeltje, waarin het centrale idee van het originele boek (jongeren rijden per ongeluk iemand dood, een anonieme seriemoordenaar neemt wraak) al onnodig ingewikkeld werd gemaakt door van het slachtoffer één zus van een tweeling (beiden gespeeld door Madison Iseman) te maken. Want welke zus is er nu dood, de populaire Lennon of haar vreemde zus Alison?

Lennon mag dan wel de ‘populaire’ zus zijn, zij en haar vrienden zijn uitermate onsympathiek. Zelfs Dylan (Ezekiel Goodman) - die al tijden verliefd is op Alison, maar toch niet in de gaten heeft dat hij seks heeft met de verkeerde zus - vertoont naarmate de serie vordert steeds vreemdere trekjes. Hij blijkt aanhanger te zijn van een cult, die gelooft dat wanneer je lijken met honing bedekt en een vleesetende spin in hun oor stopt, ze opnieuw tot leven komen. Dat maakt het moeilijk mee te leven wanneer de seriemoordenaar één voor één Lennons vrienden afslacht. Alleen voor Lennons trouwe vriendin Margot (Brianne Tju) voel je nog een sprankje medelijden. Margot worstelt duidelijk met zichzelf, en is ook al meerdere keren opgenomen voor een eetstoornis. Ze doet regelmatig aan ‘mukbanging’, waarbij je je, live voor de camera, volpropt met eten.

Je raadt het waarschijnlijk al: juist Margot, de persoon met de psychische problemen, blijkt uiteindelijk de seriemoordenaar te zijn. Waarom? Ze had al die tijd al in de gaten dat Lennon eigenlijk Alison was, en ze dacht dat Alison de waarheid wel op zou biechten wanneer de lijken zich voor haar deur begonnen op te stapelen. Logisch.

Uiteindelijk staat Lennon (maar dus eigenlijk Alison) voor de keuze: met wie gaat ze verder? Haar grote liefde, die haar en haar zus nooit uit elkaar kon houden en haar, als ze dood is, bedekt met honing, in een grot wil achterlaten? Of de vriendin die voor haar wil moorden?

Norman Bates zei het al: 'We all go a little mad sometimes.'