Column Claudia de Breij: Hoe vind je het zelf gaan?

‘Heer, geef mij het zelfvertrouwen van een middelmatige witte man. Of “het vertrouwen dat een middelmatige witte man krijgt”, zo zou je het ook kunnen vertalen.’ Ze zei het kalm, een beetje laconiek.

Hij keek haar aan met een blik die uit alle macht moest uitstralen dat hij niet beledigd was. Hij was beledigd. ‘Ik verstond je de eerste keer al, hoor. Ik spreek ook Engels.’

Want ze had hem in eerste instantie in het Engels geantwoord toen hij vroeg: ‘Lilianne, zou je dat nou wel doen? Het gaat toch best lekker? Ik moest destijds ook even opstarten maar nu zit ik er echt lekker in. Zo gaat dat, met partijleiderschap, met ministerschap, zelfs met een minister-president durf ik te beweren. Het is even inkomen maar daarna moet je je niet meer van de wijs laten brengen hoor meid! Als je maar blijft zitten ben je op een zeker moment niet meer weg te denken. Gewoon net zo lang blijven tot je een gegeven bent. Als een moedervlek. Of een wratje. Men heeft er even last van, het had er misschien niet moeten zijn, maar je raakt er toch aan gewend. En dan wil je het ook niet direct kwijt, want dat doet misschien pijn. En wie weet wat je ervoor terugkrijgt. Zo denkt de kiezer! Neem dat van mij aan Lil.’

Lord, grant me the confindence of a mediocre white man,’ had ze toen tegen hem gezegd. Hij wilde zich niet aangesproken voelen. Hij voelde zich aangesproken. ‘Dus je vindt mij een middelmatige witte man?’ ‘Dat laat ik even bij jou.’ ‘Maar vind je het nou of niet?’ ‘Nou, wit ben je...’ ‘Bl... nou ja, vooruit. Goed, oké. Ik ben dan wit. Zover zijn we nu.’

‘...en de enige mensen die echt heel boos worden over dit spreekwoord zijn middelmatige witte mannen die weten dat ze met een écht eerlijk speelveld waarschijnlijk niet zo hoog op de apenrots waren gekomen. Dus ja, ik laat het even bij jou. Ben jij een middelmatige witte man? Ik weet het niet. Hoe vind je het zelf gaan? Heb jij het idee dat je excelleert, de laatste tijd, laten we zeggen, de laatste járen? Jij en je collega’s? Even kijken, Hugo, Mark, Wopke, ik ben éven je naam kwijt, maar dat met die mondkapjes, of met die sanctiepakketten, of oh ja, die kinderopvangtoeslag, vond je dat zelf lekker gaan? Dat met zijn allen aftreden omdat je een rapport erkent dat de titel “Ongekend Onrecht” heeft en daarna lekker met zijn allen terugkomen omdat er genoeg mensen waren die dachten: ík heb er geen last van gehad. Het is een geschikte vent, je kan er een biertje mee drinken en hij houdt óók niet van belastingen, mijn stem heeft-ie? Hoe vind je het zelf gaan, Wopke, Mark, Hugo, ach sorry, ik kom er even niet op. Ik zeg niet dat je niet uitstekend kán zijn hè. Maar hoe vind je het zelf gaan?’

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!