Column: getrouwd zijn met televisie

In het tijdschrift Variety verscheen onlangs het artikel ‘Is TV sabotaging itself?’. Hierin zet televisiejournalist Maureen Ryan uiteen hoe langlopende televisieseries (denk aan Lost en Friends) straks wellicht tot het verleden behoren. Dat heeft te maken met het magische getal drie. Drie seizoenen wordt de vuistregel. Daarna kan een streamingdienst een einde maken aan een sitcom of drama, en in ruil een goedkopere variant produceren waar de abonnee evengoed naar zal kijken, zo berekenen de welbekende algoritmes. Je kan dus nog wel verliefd worden op televisieseries, maar een langdurige relatie is uit den boze. En dat voelt niet goed.

Televisie is juist een visueel medium dat zich leent voor lange, uitgesponnen verhaallijnen. Makers hebben de mogelijkheid om gedurende talloze seizoenen toe te werken naar een romantische apotheose. Zie bijvoorbeeld How I Met Your Mother (9 seizoenen; 208 afleveringen) en The Office (9 seizoenen; 188 afleveringen). Of er wordt veel tijd geïnvesteerd in de ontwikkeling van een personage dat zeer geleidelijk wordt overmand door waanzin, zoals in Breaking Bad (5 seizoenen; 62 afleveringen). Ik was in mijn tienertijd verknocht aan het soapy Australische drama Heartbreak High. Ik zag in de jaren negentig vrijwel alle 7 seizoenen (210 afleveringen).

Heartbreak High speelde zich af in het hectische Sydney en behandelde allerlei spannende thema’s: tienerseks, depressie en agressie. Voor mij was het alsof ik opgroeide en meeleefde met personages als de vrijpostige Drazic (112 afleveringen), de intrigerende Anita (103 afleveringen) en de eigenzinnige Katerina (91 afleveringen). Goede televisie maakt je deelgenoot van de beslommeringen, waardoor je naar meer gaat snakken. Maar je moet wel eerst verliefd worden op een serie, voordat je ermee kan trouwen; voordat het televisiehuwelijk – een geheime verbintenis tussen jou en je favoriete titel – definitief is bezegeld. Dan behoor je tot de categorie van trouwe kijkers.

Zo zijn er weleens televisiekijkers die mij in het geniep toevertrouwen dat ze nog steeds naar Grey’s Anatomy (17 seizoenen; 364 afleveringen) kijken. Het is lang niet zo leuk meer als voorheen (ik keek de eerste 5 seizoenen, niets om je voor te schamen). Maar de levens van dokter Meredith Grey (363 afleveringen) en haar collega’s blijven kennelijk onverminderd boeien. De nieuwe generatie 'couch potatoes' zal dat allicht niet meer meemaken. Het wordt als het aan de productiemaatschappijen ligt allemaal van het kaliber hap-snap, op naar de volgende. En ik weet hoe dat voelt.

Mijn vrouw en ik waren dol op Treme (4 seizoenen; 38 afleveringen). De kroniek van New Orleans die David Simon van 2010 tot 2013 bij kabelzender HBO maakte, nadat orkaan Katrina de stad in zak en as legde. We noemden zelfs onze eerste dochter Nola (omdat dit de afkorting is van New Orleans en niet omdat het een veelvoorkomende Ierse meisjesnaam is!). Toen het drama na 3 seizoenen ingekort werd en prompt eindigde, voelde het alsof een verliefdheid die leidde tot een bestendig huwelijk ineens werd afgebroken. Zonder een waardig afscheid. Dat kan televisie met je doen, maar dat kost wel tijd. Ik hoop dan ook dat de trend die Ryan omschrijft geen gemeengoed wordt. Want pas na 3 seizoenen begin je écht van elkaar te houden.