Column Claudia de Breij: Wandelaars

We komen elkaar tegen, al loop ik vandaag weer een heel ander rondje dan gisteren en eergisteren. Elke dag komen we elkaar tegen.
De man met het kleine zwarte hondje, de jongen met de grote koptelefoon en het meisje met de brede lach. Ze lacht een lach die ik niet kan plaatsen. Zo breed als die van Julia Roberts, met een als ‘vertrouwelijk’ op te vatten blik erbij. Zo’n blik die ik vroeger, heel vroeger, toen we nog een nachtleven hadden, weleens ontmoette op straat bij een gezicht dat je in eerste instantie bij daglicht
niet herkende, maar waarvan je uiteindelijk niet anders kon dan geamuseerd betrapt terug lachen. Die ‘wij weten iets van elkaar’-blik, die doet denken aan nachtelijk uitgaan en zoenen en een roes.
Maar dat kan het niet zijn, de laatste keer dat ik uit ging is duizend jaar geleden – althans, zo voelt het. Misschien lacht ze zo naar iedereen. Misschien lacht ze zo omdat ze ermee wil zeggen: ‘Ik weet het. Ik weet wat er met jou aan de hand is, want het is bij mij niet anders. Daarom loop ik hier ook. Ik heb ook geen hond als excuus, dus ik ben net zo betrapt als jij. We lopen om niet gek te worden. We lopen omdat we eigenlijk in een theater zouden willen zijn, of in de kroeg, of in de armen van vrienden en vreemden bezweet You’ll never walk alone zingend rond een pas getrouwd stel willen wiegen aan het einde van een feest.
We lopen de tijd om. Zandlopers zijn we. We lopen om de wereld als een gigantische loopband onder onze voeten voort te stuwen zodat de aarde sneller draait, de dagen en nachten elkaar afwisselen als in een versnelde filmscène die eindigt op de dag dat alles weer normaal is. De dag dat het verhaal dat we éigenlijk aan het vertellen waren eindelijk weer verder kan.
We lopen omdat het hoort bij goed voor jezelf zorgen, we zijn niet achterlijk dus we zorgen goed voor onszelf. We slikken vitamine D, letten op ons alcoholgebruik, doen elke dag tien pushups in de slaapkamer als onze geliefde onder de douche staat. We lezen niet al te droevige boeken en kijken geen enge films, want zolang er maar niets raakt aan het verdriet en de angst die we dagelijks wegdrukken onder een laag pseudo-positieve gemeenplaatsen, gaat het prima.
We lopen om niet mee te huilen in het koor van de betweters, van de verontwaardigden, de verongelijkten die denken dat alles beter zou gaan als iedereen maar zou doen wat zij zeiden. We lopen als kinderen in een doolhof in een verlaten pretpark, we lopen om de tijd te doden tot we eindelijk de uitgang vinden.’
Misschien is dat wat ze zegt, met die lach van herkenning.
Misschien gebeurt alles alleen maar in mijn hoofd.
Ik lach terug.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!