BoJack Horseman S06E01: magnifieke therapiesessie

Met dit eerste deel van het zesde seizoen (eind januari volgt het slotstuk) is het einde in zicht voor BoJack Horseman (Will Arnett). Je kan nu al stellen dat het een overweldigende reis was, waarin de makers zichzelf keer op keer hebben overtroffen.

In de eerste aflevering zien we hoe de rouwende BoJack na de dood van Sarah Lynn incheckt in een afkickkliniek genaamd Pastiches, in Malibu. In een montagescène worden de groepstherapiesessies en schildercursussen getoond. BoJacks begeleider (gespeeld door komiek Sam Richardson, uit Veep ) deelt even later zijn diepzinnige kijk op de verslaving van zijn cliënten: ‘We willen wat onze verslavingen van ons verlangen. Dat is hetzelfde als dat de toekomst slechts een huis is dat is gebouwd van de materialen van de blauwdruk die ons verleden heet.’

Die uitspraak is exemplarisch voor BoJack Horseman. Een sitcom vol intelligente, filosofische bespiegelingen. Een komedie die – ook bij de kijker – voelt als catharsis. En ook na het zien van de eerste zwaarmoedige aflevering voelt het alsof je door de mangel bent gehaald. Onder meer door de flashbacks waarin we zien hoe BoJack ooit in aanraking kwam met alcohol, en de cruciale rol van zijn ouders hierin. Want het lijkt erop dat showrunner Raphael Bob-Waksberg ( Undone ) het personage waar hij hoogstwaarschijnlijk veel van houdt in het zesde seizoen wil vervolmaken door ons alles over hem te vertellen.

De flashback waarin BoJack – dan nog een tiener - tijdens een huisfeestje na een paar drankjes ineens de gangmaker wordt spreekt boekdelen. Alcohol zorgt ervoor dat hij zichzelf in de kijker speelt. Maar alcoholgebruik leidt er tegelijkertijd toe dat BoJack zich ontpopt als een vileine verschijning (want de grappen die hij vertelt gaan allemaal ten koste van zijn klasgenoten).

Misschien wil Bob-Waksberg hier iets zeggen over de dualiteit van faam. Dat beroemdheid altijd gepaard gaat met lijden. Dat aandacht ook een verziekende werking heeft. En dat BoJack die aandacht, net als de alcohol, ook nodig heeft om te kunnen leven. Om zijn traumatische ervaringen te kunnen verdoven.

Wat dat betreft oogt het zesde seizoen vooralsnog als een magnifieke therapiesessie tussen BoJack, de makers en de kijker. Want waar Bob-Waksberg en zijn schrijversteam continu in slagen, is de kijker betrekken bij het geheel. Dat is knap, en dat leidt tot ontroering. Want waar BoJack afscheid moest nemen van Sarah Lynn, gaan wij binnenkort afscheid nemen van hem. En uitgerekend dat melancholische gevoel – van een aanstaand afscheid – domineert elke scène.