Anne met een E S02: verplichte kost voor jong en oud

Het eerste seizoen van Anne with an E (of Anne met een E) – een adaptatie van de populaire boekenreeks Anne of Green Gables (of Anne van het Groene Huis) van schrijfster Lucy Maud Montgomery - kwam vorig jaar als een aangename verrassing. De boeken zijn al ruim een eeuw te vinden op veel boekenlijsten van jonge lezers, maar beperken zich wel tot een redelijk specifieke doelgroep: meisjes van tussen de tien en veertien jaar die zich herkennen in het slungelige weesmeisje Anne (Amybeth McNulty) met haar oranjerode haar, een overvloed aan sproeten en een overdaad aan verbeeldingskracht, die door een miscommunicatie terechtkomt bij broer en zus Matthew (R.H. Thomson) en Marilla Cuthbert (Geraldine James), in het fictieve Avonlea.

Ondanks Annes ongelukkige ervaringen in het weeshuis, is het eerste boek redelijk zoetsappig – de grote drama’s volgen later. Anne is vooral een vermakelijke flapuit, wier misverstanden en onhandigheden eerder komisch dan tragisch zijn, zoals wanneer ze haar boezemvriendin Diana (Dalila Bela) per ongeluk een kruidenbitter in plaats van ranja voorschotelt. Zeggen dat Anne een levendige fantasie heeft is een understatement. Geef haar genoeg tijd en ze geeft iedere grasspriet in Avonlea een naam. Bijna constant is Anne in vervoering. Elke dag is de mooiste dag. Zelf hoopt ze op een ‘tragisch liefdesverhaal’. Al acht ze de kans niet heel groot, gezien haar knaloranje haar, foeilelijke sproeten en knokige armen en benen.

Showrunner Moira Walley-Beckett ( Flesh and Bone , tevens ooit een schrijver en producent van Breaking Bad) houdt de levendigheid van het titelpersonage in stand, maar realiseert zich ook goed dat Anne een aangeleerde smaak is. Voor sommige mensen, zoals meneer Dunlop (Shane Carty), werkt haar ongebreidelde optimisme aanstekelijk. Anderen worden helemaal kriegel van de bemoeizuchtige spraakwaterval, zoals Nate (Taras Lavren). Dat Anne uiteindelijk toch bijna iedereen – inclusief de kijker – voor zich weet te winnen, komt door Amybeth McNulty, die ervoor zorgt dat Anne zelfs op haar meest theatrale momenten – bijvoorbeeld wanneer ze voor de zoveelste keer zweert dat ze nóóit meer uit bed komt – toch ook empathisch blijft.

Hoe hartverwarmend en positief de serie ook is, de potentie voor gevaar en hartzeer is nooit ver weg. Zo weten de kijkers dat Nate en meneer Dunlop, de kostgangers die Marilla en Matthew uit geldnood hebben aangetrokken, allesbehalve onschuldige en goedbedoelende gasten zijn, die zeker niet voor de schoonheid van Canada en de gastvrijheid van de mensen daar zijn neergestreken.

Anne met een E is een serie voor jong en oud. Een serie waarin wordt gepraat over meisjeszaken als de eerste zoen, maar ook een serie die laat zien dat het nooit te laat is om te ontdekken wat je wil en wie je bent. Marilla leert voor zichzelf op te komen tegenover haar beste vriendin en lokale bemoeial Rachel (Corinne Koslo). Zelfs de immer zwijgzame Matthew komt beetje bij beetje uit zijn schulp.

Net als GLOW gaat Anne met een E in het tweede seizoen wat dieper in op de secundaire karakters. Niet alles komt even goed uit de verf. Zo voelen Gilbert (Lucas Jade Zumann) - samen met nieuwe scholier Cole (Cory Grüter-Andrew) één van de weinige jongens die Anne wél op waarde weet te schatten - en zijn kersverse vriend Bash (Dalmar Abuzeid) alsof ze er met de haren bijgesleept zijn.

Wat wel werkt is de feministische toets die in het tweede seizoen nog sterker aanwezig is. De moeder van Diana besluit dat ze wat te zeggen wil hebben op het gebied van financiën en ook Prissy (Ella Jonas Farlinger) moet bedenken of trouwen wel zo ideaal is wanneer je er je eigen aspiraties voor op moet geven. Het komt terug in oudtante Josephine (Deborah Grover), die laat zien dat liefde zich niet in hokjes laat stoppen, en in de nieuwe lerares Miss Stacy (Joanna Douglas), een vrijgevochten weduwe die niet gelooft in het nut van korsetten, en die het liefst in een broek en op de motorfiets naar school komt.

En dan is er natuurlijk Anne zelf, die zich hardop afvraagt waarom een meisje eigenlijk moet wachten om gekust te worden en die de jongens woedend wijst op het feit dat rokken geen ‘open uitnodiging’ zijn voor kattenkwaad. De songtekst van de opening credits zegt het al: Anne is haar tijd ver vooruit (‘you’re ahead by a century’). ‘Wij zijn geen helden, wij zijn meisjes,’ sputtert een vriendinnetje tegen, wanneer Anne weer eens een gewaagd plan heeft bedacht om Avonlea voor een grove fout te behoeden.

Anne met een E bewijst – opnieuw - het tegendeel.