All the Places: voorspelbare roadmovie

Foto credits: Netflix

Gabriela (Ana Serradilla) ziet haar broer Fernando (Mauricio Ochmann) voor het eerst in jaren tijdens de begrafenis van hun vader. Terwijl Gabriela op een begraafplaats in Mexico-Stad de bezoekers van de uitvaartdienst toespreekt, verschijnt Fernando ineens, schromelijk te laat, ten tonele. Prompt beginnen de twee met elkaar te vechten, terwijl de aanwezige priester begint te stotteren over ‘elkaar de andere wang toekeren’. Als de rust is wedergekeerd en Gabriela en Fernando met elkaar in gesprek treden, dan blijkt dat ze elkaar hebben gemist. Hij maakt al jaren carrière in Singapore; zij heeft ook een succesvolle baan.

Tijd om samen te zijn was er niet. Dus grijpen ze de rouwperiode aan om samen dingen te doen. Dat begint klein: de twee herontdekken hun liefde voor tafeltennis tijdens een nachtelijke pingpongsessie. Onder de tafeltennistafel vinden ze een kaart die ze als tieners maakten met de instructies voor een roadtrip naar de kuststad Acapulco. Na een hoop gekibbel besluiten de twee de tocht te ondernemen op twee klassieke Carabela-motoren. De rest laat zich wel raden: gaandeweg beginnen Gabriela en Fernando elkaar en elkaars mankementen steeds beter te leren kennen. De kilte die er tussen de twee is verandert geleidelijk in warmhartige gevoelens.

Is dat de moraal van het verhaal? Dat de geborgenheid van familie een beter mens van je maakt? Of dat je altijd tijd kan maken om verloren tijd weer in te halen? Wat filmmaker Pitipol Ybarra precies met All the Places ( A Todas Partes ) wil zeggen blijft onduidelijk, óf het is hem alleen maar te doen om de hierboven genoemde clichés. Buiten kijf staat dat dit voorspelbare melodrama allesbehalve boeiend is.