Alexander: The Making of a God S01E01: goedkoop en sentimenteel

Zesdelige reeks over de grote Macedonische heerser wordt nooit meer dan pathetisch infotainment.

Alexander: The Making of a God is de zoveelste vorm van infotainment verkleed als documentairereeks. Scenarist Christopher Bell (The Last Czars, 2017) zet al in de openingsscène de sentimentele toon. Een wijze vrouw in een tempel in een Egyptische oase verkondigt plechtstatig ‘dat er een oorlog aankomt die de wereld in tweeën zal splijten’. Ze heeft het over de rivaliteit tussen Alexander de Grote en de Perzische sjah Darius III. Vanaf 334 voor Christus zijn de legers van deze twee grote namen uit de historie met elkaar in oorlog. De wijze vrouw prevelt: ‘Wie zal overwinnen? Dat kunnen alleen de goden beslissen.’

Klinkt nogal stupide: wie Alexander (2004) van Oliver Stone heeft gezien, of weleens een geschiedenisboek heeft opengeslagen, weet zonder twijfel wie destijds triomfeerde. Zo’n bespiegeling frustreert: alsof Bell en zijn schrijvers pogen de geschiedenis te herschrijven. Het is pure minachting van de kijker – die zou zogenaamd te dom zijn om te poepen, lijkt de suggestie. En hoewel Bell er wel in is geslaagd om academici uit Egypte, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten voor de camera te krijgen, is het hem vooral te doen om de reconstructies.

Met het naspelen van veldslagen en andere wezenlijke historische kantelpunten kunnen de makers filmmakertje spelen. Door personages op deftige wijze toespraken te laten doen. Het ziet er echter allemaal gekunsteld en pathetisch uit. En Alexander wordt gespeeld door een acteur met een geblondeerd kapsel die niet had misstaan in een videoclip van de poppunkband Sum 41 uit ruwweg 2002. Er mankeert kortom een hoop aan Alexander: The Making of a God. En wijzer wordt de kijker echt niet van dit soort goedkope, sentimentele televisie.

Alexander: The Making of a God S01, vanaf woensdag 31 januari 2024 in zijn geheel bij Netflix