Patrick Lodiers: ‘BNNVARA staat gelijk aan lust for life’

Patrick Lodiers heeft al een lange loopbaan binnen BNNVARA. Van programma’s als Je zal het maar hebben en De Grote Donorshow tot presentator van De Lama’s en zelfs voorzitter van BNN. Patrick blikt terug op een aantal hoogtepunten.

‘Ik werkte bij CANAL+ in België. Eerst als regisseur en later als presentator. De Belgische zender stuurde een opname van mij naar CANAL+ Nederland. De producer van die Nederlandse variant ging rond die tijd naar BNN, waar ze op zoek waren naar mensen. Dus ik kreeg een belletje vanuit Hilversum.

Ik kwam tegelijk met het format Je zal het maar hebben binnen bij BNN. Daar gingen we toen een pilot van draaien. Toen besefte ik dat BNN niet alleen maar tegen kuiten wil schoppen en grappen wil maken, maar ook verhalen wil vertellen. Dat ben ik gaan doen bij BNN.’

‘Toen ik bij BNN kwam, was hij ziek, want zijn nier was weer afgestoten. Hij had weinig energie. Alle energie die hij had stak hij in het maken van programma’s. Af en toe kwam hij langs op de redactie en dan was hij een bron van inspiratie. Hoe klein die man ook was, hij had zo’n grote energie en een grote presence. Dat was echt prachtig. Er zit nog altijd een stukje Bart de Graaff in de programma’s die wij maken. In Je zal het maar hebben portretteren we mensen met een ongemakkelijkheid, handicap of ziekte. We laten vooral zien wat zij allemaal nog wél kunnen en zijn. Daar was Bart een groot voorbeeld in. Die jongen was echt ziek, hij was elke dag ziek en sommige dagen buitengewoon ziek. Maar toch wilde hij vooral als Bart de Graaff bekendstaan; als iemand die mooie programma’s maakte.’

‘In het begin was de pers heel sceptisch, maar toen ze het programma uiteindelijk zagen, veranderde dat. Voor BNN was het fijn om te kunnen laten zien dat we meer in ons mars hadden dan alleen belletje trekken.

In Je zal het maar hebben zijn we langs Bor geweest. Hij had een ziekte waarbij hij met elke kleine wrijving blaren kreeg. Dat was zelfs zo erg dat hij heel vaak aan zijn handen was geopereerd en alleen nog maar twee stompjes had. Met die stompjes kon hij wel heel goed joints rollen. Als je Bor ziet, denk je: het is best moeilijk om zo te leven. Maar dat straalde hij helemaal niet uit. Bor, en heel veel andere mensen uit Je zal het maar hebben met hem, staan gelijk aan lust for life: het leven is soms kut, maar je moet er wat van maken.’

‘Bij BNN wilden ze een programma maken, puur om te lachen. In omroepland liep er al langer iemand rond met het format van het Amerikaanse comedyprogramma Whose Line is it Anyway? Maar niemand durfde het aan. Wij van BNN besloten het toen te proberen. We vormden een groepje waarmee we gingen oefenen. De werktitel was: Hoor ik daar een lama schijten? Als we gingen repeteren en ons bij de balie meldden, vroeg de receptioniste: “Ben jij een van die lama’s?” Zo is de titel ontstaan.’

‘Wij wilden zorgen voor ophef in Nederland, om de problematiek met de orgaandonatiewachtlijst aan te kaarten. In De Grote Donorshow gingen drie nierpatiënten strijden om de nier van een zogenaamde terminale patiënte. Toen wij een week van tevoren het persbericht verstuurden, gaf dat nogal wat reuring. Niet alleen in Nederland, maar over de hele wereld.

Het was heel spannend voor ons; als het zou uitlekken dat het nep was, dan heb je niets. Maar uiteindelijk is het dus wel geslaagd. Het werd een mooie uitzending. Toen ik vertelde dat BNN geen nier weg zou geven, was iedereen geschrokken, maar vooral geattendeerd op het feit dat er iets moest veranderen aan de donorwetgeving in Nederland. Tien jaar later is dat gebeurd.’

‘Dat hoeft niet in de omroep te zitten, als het maar in de mensen zit die voor de omroep werken. Wij maken de omroep. Wij zijn de verhalenvertellers. Ik vind het belangrijkste dat we blijven doen waar we goed in zijn met dat lust for life principe, in de geest van Bart de Graaff.

Toen we met Over Mijn Lijk begonnen, zat de pers ook op mijn huid. Dat programma is uiteindelijk een parel van de publieke omroep geworden. Dat heeft te maken met lef en onze manier van programma’s maken. De verhalen zijn er, maar het is ook de toon waarop je het vertelt. Met die aanpak is het bestaansrecht van BNNVARA voor de komende honderd jaar gegarandeerd.’