Stop de pretentiejager

Gisteren was Jeroen Krabbé te gast bij De wereld Draait Door om iets over zijn autobiografie te vertellen. Niet zomaar een autobiografie, nee, een boek vol met schetsen en tekeningen waaraan je zijn jeugdige ontwikkelingen af kan leiden. Jeroen las trots een tekst voor die op de achterkant van één van de tekeningen geschreven stond, een uitspraak van de kleine Jeroen zelf, bewaard door zijn vader. Uit dit citaat bleek dat de 4-jarige Jeroen al wist wie Picasso was, iets wat knap is voor een kleuter.

Verbaasd waren gastheer Jan Mulder en Matthijs. “Wonderkind”, noemde de presentator hem zelfs. Tijdens het gesprek was er al veel commotie op Twitter. Jeroen zou in zijn verhaal over zijn jeugd “zelfingenomen”, “arrogant” en “pretentieus” zijn. Wie maakt er nu een boek rondom zichzelf? Wie gaat er nu rondbazuinen dat hij op zijn 3e al wist wie Picasso was? Schande!

De kritiek op Krabbé’s verschijning deed me denken aan dezelfde collectieve boosheid op Ivo Niehe vorig jaar. Wellicht zegt de uitspraak “het was een unaniem belachelijk groot succes” u nog iets. Niehe vertelde over zijn show in Frankrijk die objectief gezien inderdaad een belachelijk groot succes was. Iedereen mag het zeggen, maar diegene zelf, de artiest, de kunstenaar of de muzikant moet zijn mond houden en in stilte de complimenten afwachten.

Gevoed door een zekere jaloezie en een heel naar soort cynisme worden vaak dezelfde mensen, diegene die zich wel durven te profileren, afgezeken. Ik noem maar een paar namen: Dinand van Kane, Peter R. De Vries, Ivo Niehe en sinds gisteren kan ik daar ook Krabbé en Sprong aan toevoegen. De advocaat heeft immers een boek geschreven over een gewonnen strafzaak (succes, bah!). De overeenkomst tussen deze personen en de haat jegens hen is dat ze iets hebben bereikt en daar graag over willen vertellen. Waarom moeten wij dat afstraffen?

Nederland moet eens af van die eeuwige schijnbescheidenheid. Als je iets geweldigs hebt bereikt of wil bereiken moet je je niet laten belemmeren door cynisten en pretentiejagers.

Zaterdag won Robben door zijn beslissende doelpunt de Champions League. Hij juichte zo hard als hij kon, liep ererondjes, jutte het publiek op en zal waarschijnlijk nog dagen vertellen over dat ene moment. Ik gun hem deze dagen alle lof die hij kan krijgen en adviseer hem van elke seconde te genieten, want voordat hij het in de gaten heeft zal hij weer worden gezien als de lul die zichzelf zo geweldig vindt.