Ruim denken in een klein land

Hopelijk is het nog niet te laat.

Vorige week schetste ik hoe ik mij als premier van Nederland (2024 – 2035, ik heb er nog steeds helemaal geen zin in) zal opstellen tegenover buitenlandse leiders. In deze column doe ik uit de doeken hoe het binnenlands reilt en zeilt gedurende mijn tijd in het Torentje.

Om focus te creëren maak ik op de allereerste dag van mijn regering een denkbeeldige drone-foto, waarvoor alle toeristen even het land uit moeten. Wat overblijft, zijn zeventien miljoen mensen en een hoop roerende en onroerende goederen op tweeënveertigduizend vierkante kilometer grond.

Dieren reken ik overigens tot de goederen, je kunt ze eten als je honger hebt, of aaien wanneer je je gestresst voelt. Deze persoonlijke opvatting neemt niet weg dat ik ook uw minister-president ben, beste Partij voor de Dieren-stemmer, u kunt altijd bij mij terecht.

De denkbeeldige drone-foto is het vertrekpunt. Vanaf dit moment ben ik verantwoordelijk voor een goed verloop van de dagen tot mijn opvolger zich aandient. Qua nachten zit het snor, er staan genoeg huizen op ons grondgebied om iedereen een slaapplek te geven, dit regelen we zo snel mogelijk.

Overdag wordt er gewerkt, uiteraard niet meer dan noodzakelijk. ‘Meer werken’ is op macroniveau een bot instrument om economische problemen aan te pakken, je wilt geen onzinbanen creëren. Daarom voeren we eerst een uitgebreid debat over wat we als land denken nodig te hebben.

Onze reputatie als gidsland in de wereld veroveren we in één klap terug door het basisinkomen in te voeren. Zelfs wanneer dit mislukt – niemand kan de economische dynamiek die ontstaat voorspellen -, belonen andere landen ons voor het feit dat we het experiment deden dat niemand aandurfde. Een gratis risico.

‘Ruim denken in een klein land’, wordt het motto van het kabinet. Zo waarlijk helpe ons God almachtig, hopelijk is het nog niet te laat.