Premier Rutte bij Zomergasten: om slap van te worden

Nou, de stemming is weer gezet. De premier van Nederland heeft zijn zegje gedaan in Zomergasten, wat neer komt op: ‘ik haat de multiculturele samenleving, Turken die zich Turks voelen moet oprotten, de samenleving zoekt het zelf maar uit met zwarte Piet en ik zeg lekker geen sorry over de slavernij. (even een slokje water) Waarna hij doldwaas in willekeurige volgorde van belangrijkheid vertelt dat Bach opwindend is, Mozart mieters, en ook Rita en Geert zonder sterk water, best te pruimen zijn.

Bloed sacherijnig ben ik mijn bed maar in gedoken. Wat een nachtmerrie. Met zo’n premier hebben we Wilders niet meer nodig. Geen woord over verbinding. Geen enkele visie over de te overbruggen kloven en nul empathie voor andersdenkenden. Korrelvreter. Alleen de boodschap: “als ‘ze’ weten wat onze geschiedenis is en begrijpen hoe onze samenleving is opgebouwd, dan komen we er wel”.

.. wat een daadkracht.

Kan nou geen enkele journalist die Haagse kwast uitleggen dat ieder kind in Nederland ongeacht afkomst, onderwezen wordt uit dezelfde geschiedenisboeken als waar de oorspronkelijke bewoners les uit krijgen? Dat alle kinderen, dus ook Turkse, Somalische, Iranese, Chinese, Poolse en Birmese kinderen dezelfde toetsen maken, en ze allemaal heus wel weten wie Anne Frank was. Maar dat ondanks die kennis over de Nederlandse geschiedenis, zij ook een eigen geschiedenis hebben? Dat veel van hun zelf lang bruin haar hebben en ook wel eens in een kast hebben gezeten om zich te verstoppen. Dat het merendeel zelfs meertalig is. Hoe fucking moeilijk is dat om te begrijpen? Waarom begrijpt de premier van Nederland er niets van dat Turken die continue te maken hebben met IS-aanslagen, aardbevingen, razzia’s, staatsgrepen en zonder blikken of blozen op een Turkse terroristenlijst worden gezet, zich bezig houden met wat er in hun thuisland gebeurt? Is dit niet volstrekt juist wél te begrijpen?! Zou het niet veel gekker zijn, als het hen geen reet zou schelen allemaal. Als ze vanuit hun broodjeszaak, vanachter hun lintzaag of vanuit hun rol als ambtenaar zouden zeggen: ‘Boeiuh, ik ben nu toch een Nederlander!’ Is het niet veel erger dat we een premier hebben, die uitgerekend tegen hardwerkende Turks-Nederlandse slachtoffers, die momenteel voor hun leven vrezen, zegt: ‘dan rot je maar op, griezels’.

En dan wel huilen om de slachtoffers van de MH17.

Maar pas ‘nadat’ hij hoorde dat er Nederlanders aan boord van het vliegtuig zaten. Je reinste poppenkast. Iedereen die écht wel eens huilt weet dat. Iets raakt je of het raakt je niet. Je kunt niet eerst niet huilen en wanneer je later hoort dat er ook Nederlanders tussen zaten, ineens keihard gaan zitten grienen. Dat is waardeloos. En dit dan ook nog eens je dieptepunt noemen in de tijd dat je premier bent is tergend. Wetende dat in diezelfde tijd dat jij premier bent mensen massaal verdrinken en nu op de bodem van de Middellandse zee roemloos liggen weg te rotten. Bizar veel kinderen. Wel meer dan zestig MH17 vliegtuigen vol. Of honderdzestig! wat maakt het uit. Allemaal op weg naar jouw land, waar jij premier van bent. Voor hen geen enkele traan.

..om slap van te worden.

En dan over de slavernij. Beetje lullig roepen dat dit verleden tijd is en gaan doen alsof het heden hiervan volledig los staat. Dat hij dergelijke retoriek tijdens zijn afstuderen als historicus kon verdedigen is me volledig een raadsel. Tenzij hij als promovendus vacuüm zat in zijn paranimf en de rest van de Leidse elite nog bij zat te komen van de vorige avond. Alleen dan. Maar het is niet over, laat staan voorbij. Niet zolang de halve Surinaamse gemeenschap nog rondloopt met Nederlandse achternamen zoals: Tevreden, Bruinhardt, Strijdhaftig of Geduld. De één zijn verleden is de ander zijn heden. Iedere dag worden zij aangesproken met-, of ontvangen zij post, met daarop hun slavennaam.

Verbinden is het toverwoord. Samen oplossingen zoeken de remedie. Niet welles en nietes, maar samen.

Maar goed, ik begrijp de premier ook wel. Als de dood van je hond het allerergste is wat je meemaakt in je jeugd, dan tekent dat je ook. Nooit meer iemand die bij thuiskomst kwispelend op je af komt. Nooit meer iemand die op commando gaat zitten in ruil voor een stukje van je gehaktbal. Nooit meer iemand van wie je het zou verdragen dat hij eerst zijn eigen kont schoon likt en daarna jou een kwijlerige lebber over je gezicht geeft. Het verlies van zo’n maatje is een zwaar onderschat verdriet. Ik ken mensen die daarna in een torentje leefden, naar klassieke muziek gingen luisteren en de rest van hun leven single zijn gebleven. Dat is zielig, maar sommige mensen gun je dat gewoon.