Polarisatie

Dit snijd meer hout dan dat van Bram.

Nederlandse beleidsmakers dachten lange tijd dat met de Algemene Ouderdomswet (AOW, 1957) en de Algemene Bijstandswet (ABW, 1965) armoede voorgoed was uitgebannen. Niet dus, niet alleen vanwege bezuinigingen maar ook door maatschappelijke veranderingen. Hoe met name kinderarmoede moet worden bestreden is verre van eenvoudig. Ook de omringende landen slagen er niet in. Geen typisch Nederlands probleem.

@ Daan Ouwens: [De polarisatie komt niet voort uit individuele problemen maar uit samenlevingsproblemen.] Ik denk dat tussen beide een wisselwerking bestaat. En dat daarom zowel de auteur als jij een aspect van de sociale werkelijkheid beschrijft.

@ OlavM Het zou zomaar kunnen. Maar als ik dit aan een sociaal psycholoog zou voorleggen dan denk ik dat ik een waslijst aan mitsen en maren zou krijgen. Met als belangrijkste conclusie dat de samenleving veruit de meest dominante invloed heeft en individuele aspecten soms kunnen leiden tot incidenten of excessen. Volgens mij is je gedachtegang zeker interessant maar matig onderbouwd. @ DanielleDefoe Het is inderdaad merkwaardig dat overheidsbeleid soms de problemen veroorzaakt die het zelf probeert op te lossen. Als ik terug ga in de tijd dan bekruipt mij het gevoel dat het 40 jaar geleden minder was. In die tijd sprak ik veel goedopgeleide gemeente ambtenaren met een hoge positie in de organisatie. En bestond er destijds de ambitie in brede context naar het probleem te kijken. De beleidsmedewerker sociale zaken van de Gemeente Rotterdam met woonwagenbewoners in zijn pakket had op alle niveaus en in alle sectoren partners en bezocht zelf frequent de kampen om met mensen zelf te praten. Ik vond dat wel aardig. Het leek mij te werken. Nu worden complexe gemeentelijke organisaties vaak aan elkaar genaaid met Kpi-s en management technieken die samenhang in beleid moeten waarborgen maar waarmee het bij lange na niet lukt. Hugo de Jonge was in zijn Rotterdamse periode verantwoordelijk voor het jongeren loket dat jongeren aan de studie moest krijgen en uit de bijstand. Uit de bijstand lukte want een studiebeurs leverde het gezin meer inkomen op dan de bijstand. Vervelend was alleen dat deze jongeren nooit op school kwamen. Uiteindelijk moest Duo dankzij het Hugo-beleid honderden studieleningen gaan terugvorderen bij mensen die het toch niet konden betalen. Maar ik weet niet zeker of ik het verleden niet teveel idealiseer. Ook destijds ging er veel fout.

[Uit de bijstand lukte want een studiebeurs leverde het gezin meer inkomen op dan de bijstand. ] Een mooi voorbeeld van een goed bedoeld initiatief dat volkomen verkeerd uitpakte. Ook ouders kun je (meer) geld geven maar er is geen garantie dat het bij de kinderen terecht komt. Soms denk ik dat in het kader van armoedebestrijding simpele zaken zoals schoolmaaltijden waar niet mee valt te "frauderen" wel zo handig zijn. Ik zag ook graag de voordeurdelersregeling verdwijnen.

40 jaar geleden werden (21plus) jongeren ook nog niet op straat geknikkerd omdat hun ouders zich geen korting op hun uitkering konden permitteren.

Thatcher stelde dat het uiteindelijke doel was het denken te veranderen, niet alleen de maatschappij. Het is helaas gelukt. Waar we als individu maar heel weinig invloed hebben op de wereld en ook ons levensverloop -het meerendeel is een kwestie van toeval-, wordt datzelfde individu wel verantwoordelijk gehouden voor zijn gezondheid en levensgeluk, want: eigen verantwoordelijkheid. Verdriet, teleurstelling, ziekte, mislukking zijn daarmee tot “eigen schuld” geworden, met schaamte tot gevolg, hetgeen mensen die klappen te incasseren krijgen, isoleert. In mijn vroege twintiger jaren, in de jaren ‘90, geloofde ik heilig in de meritocratie en de vrije markt, was een fervent Paars-optimist. Ik ben daar heel hard van teruggekomen. En het verontrust me dat de VVD steeds maar weer zoveel stemmen trekt; blijkbaar denken heel veel mensen in termen van de ratrace (of denken dat hun overwaarde alleen bij de VVD veilig is). Als het efficiëntie gestuurde, meritocratische vrije markt-denken in doorgedrongen in ons onderbewustzijn, hoe draaien we de verhoudingen dan weer om? En welk model lijkt dan wel de menselijke maat voor ogen te houden? Welke denkers bieden houvast? Ik ben blij met bijdragen als die van Bram Bakker, hij stelt fundamentele vragen die tot nadenken nopen. Over onszelf, en de wereld die we met zijn allen bouwen.

@ Hanneke Kouwenberg: [Welke denkers bieden houvast?] Wat dit betreft: er zijn heel wat schrijvers, filosofen, politicologen, sociologen, historici, psychiaters enz., al of niet op (neo- of semi-)marxistische leest geschoeid, die nog steeds geheel andersoortige inspiratie kunnen geven. Waarbij natuurlijk rekening moet worden gehouden met veranderde sociale en economische omstandigheden. Maar in de kern is veel hetzelfde gebleven in onze kapitalistische maatschappij. Als schrijver raad ik altijd o.m. de onvolprezen James Baldwin aan.

[Welke denkers bieden houvast?] Inspiratie is iets zeer persoonlijks. Voor mij als talenstudent stond James Baldwin op de lijst. Mij inspireerde hij totaal niet.

Opvattingen laten botsen kan net als op de kermis heel goed. Het wordt pas lastig als het over religie en inkomen gaat. Of over Mark Rutte.

nee hoor niks helpt tegen deze kutwereld

@Griezel: U lijkt wel wat hulp van de schrijver van dit artikel te kunnen gebruiken. Je hoeft je niet alles van de kutwereld aan te trekken.

Je kunt gewoon opstappen als je de wereld vindt als je beschrijft. Ik zeg niet precies hoe, ik geef alleen maar voorlichting. in de huiselijk sfeer. Want als ik meer prijsgeef, dan is dat oproepen tot geweld. Een dat mag niet volgens de huisregels.

Niet te druk maken over alles wat iedereen maar roept en schrijft. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik niet vaker dan 50 keer reageer op alles wat me niet bevalt.