Oneliners lossen de wooncrisis niet op, woningzoekenden hebben bij de verkiezingen recht op echte oplossingen

Woningzoekenden hebben recht op échte oplossingen voor de wooncrisis. Want waar moet woonpolitiek over gaan? Hoe de politieke partijen een aanstaande bouwcrisis willen afwenden, welke woningen ze tot 2030 willen bouwen en wie die kunnen huren en kopen. Hoe de  torenhoge huren in de vrije sector aan banden gelegd moeten worden en hoe ze in 2024 een bizarre huurverhoging willen voorkomen. Welke tempo van verduurzaming verplicht wordt.

Politieke partijen kunnen van mening verschillen hoe ze bovenstaande zaken vormgeven. Het minste wat al die 380.000 woningzoekenden verdienen is dat inhoudelijke antwoord op hun problemen. 

Er is in Nederland een enorme wooncrisis. Voor veel kiezers is wonen dan ook een van de belangrijkste thema’s om hun stem te bepalen, blijkt uit divers verkiezingsonderzoek. Helaas leidt dat er toe dat partijen én media op zoek gaan naar de spannendste stellingen, waar sprekers ‘lekker’ over kunnen clashen. En dat zijn niet per se de onderwerpen waarmee de wooncrisis ook daadwerkelijk wordt aangepakt. Als het straks even tegenzit mag er bij tv-debatten op de groene of rode knop gedrukt worden door lijsttrekkers die de vraag of statushouders voorrang moeten krijgen, of de vraag of er in het groen gebouwd mag worden, maar wat graag beantwoorden.

In de bubble rondom de politieke partijen en media wordt dan gezegd dat die vragen belangrijk zijn voor de kiezers. Mede daarom zult u ook vermoedelijk juist deze vragen weer terugzien in de stemwijzers. Hiermee is het een selffulfilling prophecy. Immers, het wordt belangrijk voor kiezers omdat de vraag in de stemwijzers wordt geplaatst en in de verkiezingsdebatten aan de politici wordt voorgelegd.

Echter, minder dan 10 procent van de jaarlijkse verhuringen ging de afgelopen jaren naar statushouders. Wel of geen voorrang heeft hier geen enkele invloed op, daar gemeenten een wettelijke taakstelling hebben. Bouwen in het groen is eveneens een non-discussie. Een ja, of een nee, levert de komende 8-10 jaar geen enkele woning extra op omdat het ontwikkelen van nieuwe locaties eenmaal lang duurt. Woningzoekenden hebben nu nodig dat het gemeenten met ontwikkelaars lukt de plannen die er al zijn tot uitvoer te brengen. En waar mogelijk te versnellen. Aftredende kabinetten helpen daar overigens niet bij.

Hier wacht een taak voor de politiek en de media. Om het vertrouwen in de politiek weer te doen toenemen moeten de maatschappelijke crises worden opgelost en is debat mét inhoud nodig. Retoriek en oneliners lossen de wooncrisis niet op. Vraagt u bijvoorbeeld aan de kiezer of zij een gezonde, energieneutrale woning wil, dan zult u een vooroorlogse eensgezindheid tegenkomen. Betaalbare huur en een beschikbaar thuis na echtscheiding, idem dito.

Voor de Woonbond ligt de oplossing in overheid die krachtig regie neemt op genoemde zaken en daarin doorzet in plaats van het grondrecht wonen aan de markt over te laten met alle gevolgen van dien.