If it bleeds, it leads

If it bleeds, it leads! Keihard journalistiek credo dat u wellicht direct de chocoladeletter-dikke koppen van De Telegraaf voor de geschokte ogen doet toveren. Slecht nieuws, moord, doodslag en ellende verkoopt zich op de voorpagina’s al sinds Kaïn en Abel.                                      

‘Sex sells’, nog zo’n dooddoener waarvan wij allen het waarheidsgehalte kunnen inschatten doch dat liever aan anderen laten. Onbetamelijk nieuws, edoch het nieuws dat u en ik klaarblijkelijk vreten. Die zeer oude liedjes zijn ineens weer nieuws nu een heuse commissie heeft geoordeeld dat: “in een verhard politiek en maatschappelijk klimaat mensenlevens zijn vermorzeld”. Tevens wordt in het rapport aangaande de mensonterende toeslagenaffaire gesproken van Kamerleden en journalisten die “het slechtste in elkaar hebben bovengehaald”. Geen sinecure dus. Het klinkt echter als een slecht toneelstuk waarin regisseur en acteurs elkaar de flop wordt verweten.

Zingt u even mee met Irving Berlin’s ‘There’s no business like show business?

…The costumes, the scenery, the make up, the props
The audience that lifts you when you’re down.
The headaches, the heartaches, the backaches, the flops
The sheriff who’ll escort you out of town.
The opening when you’re heart beats like a drum
The closing when the visitors don’t come!

Berlin fileerde in een aantal onsterfelijke regels onze meedogenloze omgang met de winnaars en verliezers van de entertainmentindustrie die verdacht gelijk is aan onze schijnbaar onverzadigbare behoefte aan schadenfreude in het algemeen. We juichen voor de winnaars maar smullen ook van verliezersleed. Verzot op gemakzuchtig genot, liefst op andermans conto. De met suggestie en mysterie omgeven dood van Marilyn Monroe, Elvis Presley en Michael Jackson. De weerzinwekkende klopjacht van de paparazzi op Lady Diana en daarna weer de klopjacht op diezelfde paparazzi. Oh paradox. 18-jarige Christine Keeler die met haar scandaleuze levenswandel in haar eentje een heel kabinet ten val bracht? En wat te denken van onze eigen, stoute foute prins en de Lockheed-affaire…

Zoals de Hilversumse mores van billenknijperij en ander bot machtsmisbruik jarenlang onder de gezellige noemer van ‘Gooise Matras’ doorging zo is dat binnen de vrije nieuwsgaring nog altijd het geval met ‘What bleeds, leads’. Het credo van de pers die het gebruik van de hond niet schuwt als er ergens een droppel schandaalbloed te bespeuren valt. In beton gegoten media-cynisme dat ons blijkbaar telkens weer van onszelf doet schrikken. Fijn dat de commissie daar weer eens een spotje op zet, maar of het zoden aan de dijk zet?               

In dat licht citeer ik graag oud-‘baas van het journaal’ en gesprekspartner Nico Haasbroek die zich in een recent Joop.nl-stukje “Roepende in de woestijn” noemde. Een vluchtig begrip ben ik bang omdat direct ná dat roepen de reacties je alweer uit die woestijn tillen. De commissie heeft ons in haar eindconclusie in elk geval weer eens met de sensatiebeluste neus op de feiten gedrukt, waarvoor hulde.