Esmah Lahlah, kies een kant en zet die hoofddoek dan uit principe één dag af

Op de dag dat de beulen van Rayaan al-Najjar (2006-2024) terechtstaan, behaagt het Kamerlid Esmah Lahlah om een opiniestuk te schrijven waarin zij zich beklaagt over het afbeelden van afvalligen en dissidenten als heldinnen. Ze besluit haar schrijven met de conclusie dat we moeten praten over levens in plaats van symbolen en over principes in plaats van over mensen.

Rayaan belichaamt het principe dat onbetwistbaar is in een vrije samenleving, namelijk dat individuele vrijheid van lichaam en geest boven de collectieve vrijheid van dogma en traditie staat. Haar verlangen naar vrijheid kon rekenen op de gewelddadige repressie van haar familie. Een belangrijke rol speelde daarin de hoofddoek, die ze bij het verlaten van het huis al snel afdeed en vervolgens selfies van zichzelf maakte. De escalatie van geweld kon de weerbarstige aard van Rayaan niet breken. Daarom ging haar familie in deliberatie en besloot vervolgens op principiële gronden Rayaan te executeren.

In tegenstelling tot Esmah Lahlah had Rayaan niet het privilege om haar hoofddoek naar believen op en af te zetten. Voor Rayaan was het duidelijk dat haar verlangen naar vrijheid gewelddadige consequenties zou hebben. Toch koos ze ervoor om niet te buigen. Toen haar lichaam in een smerig moeras werd gevonden, was haar mond met tape afgeplakt, zodat haar misdadige woorden van vrijheid nooit meer zouden klinken.

Is het heldhaftig om voor vrijheid te kiezen in een omgeving die bereid is om dat met dodelijk geweld te onderdrukken? Voor wie achter de vrije samenleving staat, beantwoordt die vraag zichzelf. De werkelijke vraag is waarom Esmah Lahlah postuum het werk van de beulen van Rayaan wil afmaken, namelijk het uitwissen van haar autonomie en moed. Dat is niet alleen misplaatst, maar moreel verwerpelijk.

Er zijn vele meisjes en vrouwen als Rayaan. Die worden niet altijd ter dood gebracht. Soms alleen maar mishandeld, verkracht of zonder reisdocumenten in het buitenland achtergelaten. Centraal hierin staat het onderdrukken van het deelnemen aan de vrije samenleving, en zelf kunnen en mogen beslissen waar ze heengaan, wat voor kleding ze dragen, en wat ze met hun vagina doen. Belangrijke principes, namelijk de vrijheid van geweten en gedachten, vrije partnerkeuze en het zelfbeschikkingsrecht over het eigen lichaam. Volgens de politie zijn er jaarlijks ongeveer 3000 zaken waarbij dogma en traditie deze kernprincipes met geweld aantasten. Dit raakt ook jongens en mannen, die niet mannelijk genoeg zouden zijn of ervan worden verdacht homo te zijn.

Hebben zijn geen recht op hun symbolen, hun iconen en hun martelaren? Het tekent Lahlah’s privilege dat zij zich er blijkbaar niet bewust van hoeft te zijn dat er in Nederland jongens en meisjes zijn, die te jong zijn om te vechten, en zich op de koude tegels van de badkamer in hun eigen bloed afvragen of hun verlangen naar vrijheid in de eerste plaats wel rechtmatig is. Dat verlangen ís rechtmatig en vrouwen als Lale Gül laten dat zien. Die om die reden, net als Rayaan al-Najjar, met dodelijk geweld wordt bedreigd.

Lahlah pretendeert begaan te zijn met het welzijn van moslims in Nederland. In vraag komt dan te staan waarom zij meer bezwaar heeft tegen een afvallige die haar niet zint, dan begrip voor de honderden moslims die sinds het begin van deze eeuw in Nederland zijn gedood vanwege hun verlangen om als individu deel te nemen aan de vrije samenleving. Er zijn meer moslims gedood om deze reden, dan door links-extremistisch, rechts-extremistisch en jihadistisch geweld bij elkaar. Er is voor zover mij bekend de afgelopen twintig jaar niemand vanuit racistische of islamofobe motieven ter dood gebracht. Dat moslims ter dood worden gebracht omdat ze hun individuele vrijheid over eigen lichaam en geest opeisen is een systematisch fenomeen.

Als Esmah Lahlah dan zo begaan is met principes en de vrije samenleving, dan stel ik voor dat ze haar privilege benut en uit solidariteit haar hoofddoek één dag afzet. Dat is namelijk een privilege dat teveel vrouwen niet hebben, zowel in Nederland als wereldwijd. Als je niet het risico loopt om met tape op je mond in een smerig moeras te eindigen, is het immers makkelijk om anderen hun helden te ontzeggen. Kies een kant Esmah Lahlah, want de huid van een vader onder de nagels van een in plakband gewikkelde jonge vrouw staat geen nuance toe.