Die Carice acteert én zingt, vreselijk hè

Een paar weken geleden hoorde ik dat Carice van Houten aan een solo-album zat te werken. Nu weet ik dat dit het album ‘See you on Ice’ is geworden. ‘Mooi’, dacht ik destijds. Het leek me interessant om te horen of ze in zingen net zoveel emotie en passie kan leggen als dat ze in haar acteerwerk doet. Niet iedereen deelde echter mijn mening.

Blijkbaar is voor sommigen een bekende actrice zijn al te veel van het goede en is daarbij gaan zingen echt over-de-top. ‘Dan moet je wel heel veel van jezelf menen’, is een gehoorde reactie. ‘Schoenmaker blijf bij je leest’, luidt het gezegde.

Van de doorsnee Nederlander wordt vaak gezegd dat ze té normaal zijn. ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ is nog zo’n cliché dat daar bij aansluit.

Deze mentaliteit is prima wanneer je tevreden bent met je aangename maar zelden spannende bestaan. Echter: wanneer je deze manier van leven ook van een ander verwacht, die wel openstaat voor nieuwe dingen, gaat het bij mij overal kriebelen.

Twitter stroomde na Carice’s bezoek bij De Wereld Draait Door vol van inhoudsloze argumenten en jaloerse reacties. ‘Je vindt het alleen maar goed omdat ze toevallig Carice van Houten heet’, verweet een kalende man mij. Ik negeerde het.

In veel kritieken zat dit inhoudsloze argument verweven. Misgunners noem ik ze. Eigenlijk had ik de bal moeten terug kaatsen naar de kalende man. Ik had hem moeten vragen of hij het an sich slecht vindt omdat het een project van Carice van Houten is. Is goed kunnen zingen én goed kunnen acteren dan echt teveel van het goede? Tuurlijk niet.