Floortje reist, soms alleen soms samen, naar alle uithoeken van de wereld om de mooiste mensen en verhalen te vinden. Mensen die van de gebaande paden gaan en of een inspiratie voor ons allen kunnen zijn.

#MijnEindeWereld in Tanzania

29-07-2019
  •  
leestijd 6 minuten
  •  
541 keer bekeken
  •  
Schermafbeelding 2019-07-20 om 16.29.13

Zou jij je een dubbelleven kunnen leiden aan het einde van de wereld? Voor Milou van Ingen, Master Physician Assistant op de Intensive Care Neonatologie, is dit al een paar jaar de realiteit. In het dagelijkse leven werkt ze in het Radboudumc Amalia kinderziekenhuis in Nijmegen, is ze gastspreker op de universiteit en redacteur van een tijdschrift voor medecollega’s in haar veld. Twee keer per jaar laat ze dit leven echter achter om in Tanzania kritisch zieke baby’s te behandelen. Waarom heeft ze voor dit avontuur gekozen? Hoe is het om met weinig middelen veel te doen? Voor onze rubriek #MijnEindeWereld vertelt ze over haar ervaringen in Afrika en wat haar op dit pad heeft gebracht.

Wat is er zo bijzonder aan Tanzania?

Tanzania is een parel in het oosten van Afrika, bekend om zijn uitgestrekte wildernisgebieden. De natie zelf bestaat pas sinds 1964, maar al sinds de steentijd wonen hier mensen! Toeristen reizen graag naar het land, omdat je hier ook prachtig op safari kunt gaan. Veel van deze tochten zijn door het Serengeti National Park, het oudste en meest bezochte park van het land. Tanzania heeft ook kunststijlen die over de hele wereld bekend zijn, zoals de Tingatinga-stijl. Een bekende Tanzaniaanse muziekstijl heet ‘bongo flava’, en ja, deze is even leuk als de naam doet denken. Ook de filmindustrie in Tanzania is razendpopulair!

12309929_10153708133044898_1269871930978076678_o

Helaas is niet alles perfect in het prachtige Tanzania. Het blijft een derdewereldland, waar rond twee derde van de bevolking onder de armoedegrens leeft. Mensenrechtenschennis is hier ook een probleem. Onder andere mensen met albinisme zijn een doelwit, door het geloof dat bepaalde lichaamsdelen van deze mensen magische krachten bezitten. Er worden wel stappen gemaakt in de goede richting. Mannen en vrouwen zijn voor de wet gelijk en de rollen, levensomstandigheden en veiligheid van vrouwen zijn sterk verbeterd. Bovendien wordt hard gestreden tegen honger en kindersterfte, onder andere door de stichting waar Milou voor werkt.


Ook volgens Milou is Tanzania een prachtig land, waarmee het de goede kant op gaat: “Tanzania heeft alles wat Afrika te bieden heeft. Wonderschone natuur afgewisseld met woeste landschappen. De beruchte ‘big five’, oftewel de leeuw, zwarte neushoorn, buffel, luipaard en olifant, zijn op meerdere plekken te bewonderen. De prachtige kustgebieden hebben hagelwitte stranden met azuurblauwe wateren. De kleurrijk geklede inwoners zijn bijzonder vriendelijk en ontzettend trots op hun mooie land. Het mag dan wel een ontwikkelingsland zijn, maar die ontwikkeling gaan ze volop aan.”

61418158_10157162640964898_1948539933920591872_o

Kun je in het kort vertellen waar je naartoe bent gegaan en wat je daar doet?

“Ongeveer twee keer per jaar vlieg ik naar het Oost-Afrikaanse Tanzania. Mijn eindbestemming is dan de noordelijk gelegen parel Sengerema. In 2015 heb ik daar vanuit Stichting Vrienden Sengerema Hospital, in samenwerking met het Sengerema Hospital, een intensive care voor te vroeg- en kritiek ziek geboren baby’s opgezet. Nu ga ik naar dit ziekenhuis om mee te werken, kwaliteit te verbeteren, onderwijs te geven en om fysiek aanwezig te zijn voor mijn lokale collega’s. Op de intensive care nemen we inmiddels jaarlijks gemiddeld 1300 zieke baby’tjes op. Door alle inspanningen daalt de babysterfte, een resultaat waar ik erg trots op ben!”

12484868_10153806720994898_3429863039325369300_o

Hoe ben je hier terechtgekomen?

“Dit meest prachtige land ter wereld is bijna per toeval op mijn pad gekomen. Ik ging voor het eerst naar het continent Afrika toen ik 19 was en toen was ik meteen verliefd! Tijdens mijn masteropleiding tot Physician Assistant kwam ik voor het eerst in aanraking met de stichting. Toen waren ze bezig met plannen voor de opzet van een Neonatale Intensive Care Unit (NICU), een afdeling waar intensieve zorg voor pasgeboren baby’s plaatsvindt. Omdat de babysterfte tien keer zo hoog is als in Nederland is dit hard nodig. Dit raakte mij ontzettend en zo ben ik in 2015 voor het eerst terecht gekomen in het bijzondere Tanzania.”

Waar komt deze ‘wanderlust’ bij jou vandaan?

“Deze zit er van jongs af aan in! Als kind was ik altijd al geïnteresseerd in het grote onbekende. Ik was erg getriggerd door andere culturen en altijd op zoek naar avontuur. Toen ik puber was begon ik al met het verkennen van Europa. Op mijn negentiende maakte ik mijn eerste grote tocht, naar het West-Afrikaanse Kameroen.  Sindsdien heb ik grote delen van de wereld afgereisd. Ik heb bijzondere uithoeken mogen aanschouwen. Van India tot de Filipijnen, van Nepal tot Peru. Ik vind reizen verrijkend, het is ‘a way of life’ geworden. Een bijna onverzadigbare hobby.”

12466011_10153806720314898_1993397953554470582_o

Ervaarde je een grote cultuurshock toen je hier kwam?

“Meestal ervaar ik een ‘omgekeerde cultuurshock’. Ik kan me goed aanpassen tijdens het reizen. Het ritme waarbij stromend water en elektriciteit niet vanzelfsprekend zijn, spreekt mij aan. Mijn kijk op het westen is niet per definitie veranderd. Ik zie het als mijn twee separate werelden. Als ik in Afrika ben, pas ik me aan, aan de levensnormen daar. Ik geniet meer van het leven op het moment dat ik in de tropen zit. Het is er intensief maar overzichtelijker. Ik kan door deze ervaringen ook Nederland, waar deze basiselementen wel zijn, meer waarderen. Dit vervaagt echter ook wel weer snel op het moment dat ik langer terug ben. 


In het ziekenhuis daarentegen zie ik regelmatig wél ‘shockerende’ dingen. In Nederland kunnen we (letterlijk) uit de brand geholpen worden door een ambulance of traumahelikopter. Bij een busongeluk in Tanzania, komen ernstig gewonde patiënten binnen per voorbijkomende motor, gedragen door omstanders of achterin taxi’s. Op dit soort momenten prijs ik mezelf gelukkig met de mogelijkheden die we in Nederland hebben.”

Je komt regelmatig in aanraking met kinderen die bijna geen toekomst hebben, wat doet dit met je? Zou jij adoptie aanmoedigen?

“In 2015 kwamen drie Tanzanianen de NICU opgelopen met een klein, nat, pasgeboren baby’tje in een hoopje kleden. Ze hadden hem bij een vuilnisbelt gevonden. Net geboren, huilend, in leven! Twee uur hebben ze met het kleine baby’tje gelopen om de NICU te bereiken. Kans op een leven voor dit kleine mannetje. Om dit te bewerkstelligen heeft hij eerst NICU zorg gekregen van de verpleegkundigen en heb ik hem in een later stadium samen met een vriendin in huis genomen.


Samen hebben we een poos voor dit prachtige ventje kunnen zorgen. Hij draagt de naam ‘Milo’, een afgeleide van mijn naam. Op een gegeven moment was de liefde voor dit bijzondere kind zo groot, dat we in gesprek zijn gegaan omtrent een eventueel adoptieproces. Hier bleken geen opties toe. Die pijn is groot en schrijnend. Tot de leeftijd van twee jaar hebben we hem geregeld mogen bezoeken in het weeshuis waar hij op de leeftijd van zes maanden heen is gegaan. Inmiddels is hij vorig jaar geadopteerd, en wordt het een grote jongen in een warm, liefhebbend Tanzaniaans gezin. Adopteren moedig ik aan, maar ik spreek uit een klein beetje ervaring dat dit een complex, langdurig proces is met een boel hobbels op de weg. Maar, ik gun ieder kind een mooie toekomst!”

13178528_10154114664694898_8971333462767836294_n

Wat is de grootste les die je hebt geleerd sinds je naar het einde van de wereld bent gegaan?

“In Tanzania word ik vaak geconfronteerd met het mogelijke en het onmogelijke. In Tanzania zijn de medische opties beperkt. Waar ik in het dagelijks leven werk kunnen we baby’s maximaal behandelen, zelfs met een hart-longmachine. Die contrasten zijn groot. Ik sta in Tanzania dichtbij het leven, maar geregeld ook dichtbij de dood.  In Tanzania durven ouders baby’s vaak niet direct na de geboorte een naam te geven. Dit komt door het hoge risico op overlijden bij de geboorte. Ons project streeft ernaar om de babysterfte te doen dalen en ouders vertrouwen te geven in een toekomst voor hun baby. Dit is in Nederland vanzelfsprekend, maar ook hier verdient ieder kind een naam.”

12471801_10153806727429898_4034137952000947888_o

Klik hier voor meer informatie over de stichting. Op 7 september organiseren zij een benefietfeest in Nijmegen, waarvan de opbrengst voor ‘Project NICU’ is.

 

Meer van #MijnEindeWereld? Klik hier! Heb je zelf ook een einde-wereldverhaal? Deel 'm hier!

Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.