The Quiet Girl: inderdaad een stil meisje

Foto credits: Cinéart

Eibhlín en haar man hebben jaren eerder hun zoontje verloren en vinden het derhalve wel fijn dat Cáit, die tijdelijk overtallig is omdat er in haar gezin een nieuw kindje op komst is, de hele zomer langskomt. Cáit is zelf niet meteen enthousiast maar Eibhlín (Carrie Crowley) wel - iets te enthousiast misschien, aangegrepen door de dood van haar eigen kind - en haar man Seán (Andrew Bennett) heeft er aanvankelijk precies zoveel moeite mee als Cáit. Maar het nichtje en haar oom ontdooien doordat zij meehelpt op de boerderij - in 1981 is het Ierse platteland nog behoorlijk arm en het is aanpakken in de koeienstal. We leven met nichtje en oom en tante een hele zomer mee.

Dat is wel min of meer de hele film in één regel: kind uit afschuwelijk koud rotgezin wordt een tijdje opgenomen in een warm en aanvankelijk wat stug maar uiteindelijk heel fijn gezin. Iedereen is daar een beetje stug en zwijgzaam, want, aldus oom Seán: "Praatgrage mensen krijgen vaak problemen door hun woorden." Je kan maar beter je mond houden.

Dat geldt zeker voor de ouders van Cáit, die zo ongelofelijk kil en vreselijk zijn dat je ze meteen intens haat. Vooral vader Da, een extreem effectieve rol van Michael Patric ( Smother ) die een kleurloze saaie paardenlul van een vader neerzet, is heel goed gelukt maar allemachtig wat een hufter. Niet eens een interessante hufter, maar een saaie hufter. Het verbaast de kijker niet dat Cáit als een bloempje ontluikt tijdens de zomer en dat is letterlijk mooi om te zien, want de natuur en de interieurs van Cáits tijdelijke familie zijn adembenemend mooi gefilmd door Kate McCullough (ook de director of photography van Normal People ). Ook de art direction is krankzinnig mooi; het is bij de interieurs alsof je naar schilderijen van Vermeer zit te kijken en bij de landschappen naar die van Turner.

Wat wel gezegd moet worden, is dat er niet al te veel gebeurt in de film; het is inderdaad een rustig meisje die Cáit en haar oom en tante zijn dat ook. Ze spreken de hele tijd oud-Iers Gaelic, wat negenennegentig procent onverstaanbaarheid garandeert. En toch: dit is één van die films die groeit tijdens het kijken. Als Cáit, die nooit een spraakwaterval wordt maar wel duidelijk gelukkiger, na de zomer weer naar huis moet, ben je zo geïnvolveerd in dit kleine verhaal dat je absoluut tranen gaat vergieten. The Quiet Girl slaagt erin op een ogenschijnlijk heel simpele maar perfect uitgevoerde en volgehouden manier je hart in te kapselen. Genomineerd voor de Oscar voor Beste Internationale Film en dat is begrijpelijk. Lekker anderhalf uur lang achterover zitten en kijken naar een film die eindelijk eens geen ironie bevat, maar het gewoon honderd procent meent.