Cinderella: assepoes als 'independent woman'

Het is iets waar de meeste Disney-prinsessen van de oude stempel mee worstelen: het zijn veelal passieve poppetjes die lijdzaam wachten tot een man hen komt redden.

Ook de originele Assepoester-vertelling heeft de tand des tijds slecht doorstaan: het dienstbare sloofje dat alle bagger van haar stiefmoeder en stiefzusters gedwee over zich uitgestort krijgt, om uiteindelijk beloond te worden met een prins. Wie dacht dat de 2015 live-action-versie met Lily James daar verandering in zou brengen, kwam bedrogen uit. Daar was Cinderella een simpele ziel, die liever met dieren dan met mensen praatte, en compleet content was na het bal de rest van haar leven opgesloten op zolder te slijten. Ze had immers de mooie herinneringen nog.

De enige versie met echt scherpe randjes was Ever After uit 1998 (te zien bij Disney+). Met een stiefmoeder (Anjelica Huston) die echt wreed is (ze beschuldigt haar bediendes van diefstal van de spullen die ze zelf heeft verpand en verkoopt Cinderella als seksslaaf), een Assepoes (Drew Barrymore) die zichzelf prima kan redden en een prins (Dougray Scott) die zowel menselijk als imperfect is.

De nieuwste Cinderella, sinds gisteren te zien bij Amazon, zit daar dan weer een beetje tussenin. Hier heeft de eigenzinnige Assepoester (Camila Cabello, Fifth Harmony) eigenlijk maar één grote droom: haar eigen jurken verkopen. Helaas woont ze in een ‘ouderwets koninkrijk’ dat krampachtig vasthoudt aan tradities. En die tradities stellen dat vrouwen geen ondernemers mogen zijn. Ook de prins (Nicholas Galitzine) voelt zich bekneld. Hij wil niet puur trouwen voor meer macht en aanzien, maar voor liefde!

Misschien komt het omdat ik vorige week het absoluut romantische dieptepunt He’s All That heb gezien, maar ik was blij verrast door deze Cinderella. In vergelijking met de bordkartonnen romance tussen Addison Rae en Tanner Buchanan spat de chemie van Galitzine en vooral Cabello hier van het scherm. Het verhaal heeft vaart en neemt zichzelf ook niet te serieus. Wanneer Assepoester van haar Petemoei (Billy Porter, Pose ) de glazen muiltjes aangemeten krijgt is ze gematigd enthousiast: ‘Kan je ze niet iets comfortabeler maken?’ Petemoei is onvermurwbaar. Zo zijn damesschoenen nu eenmaal. ‘Zelfs magie heeft zijn grenzen.’

Oké, de populaire popnummers – van onder meer Queen, Janet Jackson en Ed Sheeran – hadden wat mij betreft niet per se gehoeven. Ik had liever meer originele nummers gehad. Regisseuse Kay Cannon vertrouwt daarmee in haar tweede film als regisseur (ze maakte haar debuut met Blockers) toch te veel op het vertrouwde Pitch Perfect-format (Cannon schreef mee aan de scripts van alle drie de films). Aan de andere kant: het is weer een verbetering ten opzichte van de 1997 tv-musical met Brandy, nota bene met muziek van Rodgers en Hammerstein (The Sound of Music), waarin Petemoei Whitney Houston rijm maakt op ‘fiddledy faddledy foddle’.

En je kan je slechtere invullingen indenken dan: Assepoester wil vooral onafhankelijk zijn (het liedje Independent Women Pt. 1 van Destiny’s Child ontbreekt ironisch genoeg op de soundtrack). Dit geldt overigens niet alleen voor Assepoester: Prinses Gwen (Tallulah Greive) zou dolgraag willen regeren. Maar ze mag als vrouw niet eens aanwezig zijn bij belangrijke gesprekken. ‘Ik maak de regels niet, ik ben maar de koning’, aldus haar vader (Pierce Brosnan). Deze insteek geeft ook ruimte voor een meer sympathieke interpretatie van de koppeldrang van stiefmoeder Vivian (Idina Menzel, Wicked, Frozen). Trouwen is immers de enige manier voor een vrouw om haar toekomst veilig te stellen, en dan het liefst met een bemiddeld man. Want van liefde kan je niet leven.