Een eerlijk gelijkwaardig Nederland. Wij zijn voor. Jij ook?

Column Claudia de Breij | Just do it

  •  
18-11-2017
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
WhatsApp Image 2017-11-16 at 11.06.43

Claudia de Breij schrijft wekelijks een column voor de VARAgids. Hierin speelt actualiteit een belangrijke rol. Ze praat je bij en ze zet je aan het denken. Deze week: Wonen.

Het is dat ik van nature zo’n opgeruimd karakter heb, anders stak ik de krant dezer dagen na lezing in brand. Nu sla ik ’m na de ochtendchampagne mopperend dicht, er allengs meer van overtuigd rakend dat we gepákt worden, allemaal. Is het niet in je broekje, dan wel in je portemonnee. 
Me too.  The paradise papers . Óf een getalenteerde acteur/regisseur/producent/anders, namelijk… blijkt zich te hebben opgedrongen aan mannen en vrouwen die zich afhankelijk van hem wisten, óf een bedrijf met een fijn kosmopolitisch, liberaal, menslievend imago blijkt ons allemaal te beroven van wat ons toekomt: onze belastingcenten. Want dat zijn het. Bij iedere blauwe envelop voelt het alsof je je zuurverdiende geld moet overmaken aan een paar vage types op het Haagse pluche, maar zoals de razend slimme schrijver Roxane van Iperen me laatst duidelijk maakte; het zijn ónze belastingcenten. Haar analogie: belasting is hetzelfde als die pot waarvoor je met zijn allen lapt bij het stappen. Iedereen wil drinken, de een wat meer, de ander wat minder, wie alleen maar water wil mag wat minder betalen, en ik, vanaf ’s morgens vroeg tenslotte al aan de champagne, lap wat meer. Dat is wel zo eerlijk. Dat is het idee, van belasting. Het is van óns. Voor de verkeersdrempels, voor de vuilniswagens, voor al die dingen die je niet in je eentje kunt betalen. Dat doen we dus met zijn allen.
Met zijn allen, zoals ik onze jongste zoon vanmiddag zag hollen over het voetbalveld. Hij is zeven en rent iedere week met de vriendjes in zijn team dolgelukkig achter een bal aan, tussendoor af en toe als welpjes in een mooie EO-natuurdocumentaire over elkaar heen rollend. Ze dragen schoenen met een swoosh, en t-shirtjes met  Just do it  erop.
Nike .  Kosmopolitisch, liberaal, menslievend. Mooi imago heeft dat merk toch. Zwart, wit, man, vrouw, mindervalide of topsporter, te dunne yogastengel of loodzware discushapper, iedereen hoort erbij, iedereen mag meedoen.  Just do it .
En dat merk, lees ik in mijn nog nasmeulende ochtendblad, heeft zich gevestigd in belastingparadijs Nederland (het wereldse Hilversum nota bene) om hier zijn swoosh te drukken en miljarden belasting te ontwijken. Hilversum, we vonden het al zo gek. Er is niks leuks in Hilversum, en als het leuk lijkt, is het een studiodecor. Nike, dat is New York, Tokyo, Amsterdam! Maar nee. Nergens was het zó voordelig. De winst steeg, maar vooral het bedrag dat uit handen van Amerikaanse of Nederlandse belastingdiensten bleef: een totaalbedrag van 12,2 miljard dollar. Uit de  Paradise Papers  blijkt dat Nike tussen 2010 en 2014 jaarlijks ruim een miljard dollar via Nederland naar belastingparadijs Bermuda doorsluisde. Amerika dacht dat Nike hier belasting betaalde, Nike had van de Nederlandse fiscus niets te vrezen.
Gadverdamme, denk ik, kijkend naar die lieve zevenjarige benen in die beswooshte voetbalsokken. Zij zijn nog echt, zij zijn nog puur. En die kleren en schoenen van Nike kocht ik omdat ze me jarenlang heel knap hebben overtuigd van een imago dat daarbij hoorde. Kosmopolitisch, liberaal, menslievend.
Maar nee. Kennelijk moet geld dat al over de plinten heen klotst verveelvoudigd worden. Ten koste van dat trapveldje, waar die mannetjes op rennen – want daarvoor zouden we ons belastinggeld goed kunnen gebruiken.
Betaal je belasting, Nike-eikels.  Just do it .
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.