Logo Zembla
Onafhankelijke onderzoeksjournalistiek

Mevrouw Maria Piël (102) overleden

05-07-2020
  •  
leestijd 3 minuten
  •  
1319 keer bekeken
  •  
website-mvrP
Vrijdag 3 juli is mevrouw Piël overleden, nog geen maand nadat ze verhuisd was (“getransporteerd” zoals ze zelf zei) naar de nieuwbouw van Careyn, de zorgorganisatie bij wie ze woonde.

Door beslissingen van het management van Careyn moest mevrouw Piël in anderhalf jaar tijd 2 keer verhuizen, zeer tegen haar zin. Haar laatste verhuizing op 8 juni j.l., en hoe ze die ervaren heeft:
Mevrouw Piël heeft zich altijd verzet tegen de gedwongen verhuizingen. Tot december 2018 woonde ze in de hoogbouw van verzorgingshuis Tuindorp -Oost in Utrecht, de laatste jaren met jongeren. Tussen haar en een aantal jongeren ontstond een hechte vriendschap. De bewoners en de jongeren was altijd beloofd dat ze in de hoogbouw konden blijven wonen, tot de nieuwbouw klaar was. Maar in de zomer van 2018 deelde Careyn plotseling mee dat de plannen waren gewijzigd. De hoogbouw moest gesloopt. De grond onder de hoge flat bleek verkocht aan een projectontwikkelaar, maar Careyn was hier niet open over.

Oude bomen moet je niet verplanten
Het gevolg was, dat mevrouw Piël eerst moest verhuizen naar een lage zijvleugel van het gebouw, daar anderhalf jaar moest wonen, en vervolgens moest ze wéér verhuizen, naar de nieuwbouw. De jongeren moesten vroegtijdig de hoge flat uit. Samen met de jongeren vocht mevrouw Piël tegen dit besluit. Het is te zien in 'Oude bomen moet je niet verplanten deel 1'.

Hun belangrijkste bezwaar was, dat er over de hoofden van de ouderen heen dingen werden besloten, zonder ze erbij te betrekken. Het verzet mondde uit in een manifest: https://geefouderenhunstemterug.nl

Na de eerste uitzending zijn we mevrouw Piël altijd blijven opzoeken en blijven filmen.

Inspiratie
Haar strijdbaarheid heeft op veel mensen indruk gemaakt, en inspireerde ouderen en stadsbewoners uit IJlst om ook in verzet te komen, toen hún tehuis gesloopt zou worden.
Mevrouw Piël was een hele krachtige vrouw. Ze is nooit getrouwd, want ze wilde blijven werken, en in die tijd mochten getrouwde vrouwen niet werken. Ze volgde het nieuws altijd op de voet en was ook heel geinteresseerd in de levens van andere mensen. Dat talent zorgde ervoor dat ze, ondanks haar hoge leeftijd, nieuwe vriendschappen bleef sluiten, ook met mensen die 50 of 70 jaar jonger waren.

'Als ik doodga...'
Mevrouw Piël wist heel goed wat ze wel en niet wilde. De tweede keer dat ik haar interviewde, liet ze me muziek horen. Opeens zegt ze: “Als ik doodga, wil ik ook deze muziek, maar dat volgende concert, dat wil ik niet”.
Enigszins van mijn stuk gebracht, vraag ik: “U heeft allemaal opgeschreven wat u wil?”
“Ja, ik weet welke kerk, welke begraafplaats, ik weet ook al het vak waar ik kom te liggen!”
En dan lacht ze. Die lach, daar was ik blij mee, want daarmee hielp ze me over mijn ongemak heen. Dus ik zeg wat ik denk: “Flink!”
Zij: “Maar het gekke is, je hebt dan het gevoel dat je over een ander praat, in plaats van over jezelf”.

En wordt u niet verdrietig als u hier zo over praat, of is dit gewoon voor u?
“Nee. Maar dan is er dat iets afstandelijke.  Het enige dat ik wel… eh … naar vind, laat ik het zo zeggen, om onder ogen te zien dat je stervende bent, hoe ga je dood en vooral het afscheid van de wereld. Daar heb ik nog wel moeite mee. Met afscheid van alle mensen die je dierbaar zijn en nou ja de hele wereld, het wereldgebeuren, en noem maar op. Dat is voor mij nog het moeilijkst te punt. Ik heb niet het gevoel van: mijn leven is nu wel voltooid. Helemaal niet! Ik ben nog druk bezig! Zelfs op dit moment”.

Vervolgens moet ze weer erg hard lachen, want dit gesprek vindt plaats vlak voor haar eerste verhuizing, eind november 2018, de kamer staat vol dozen en ze probeert dingen uit te zoeken en weg te doen.

Strijden 
Tot op het laatst bleef mevrouw Piël je vragen: “Wat gebeurt er in de wereld, hoe gaat het nu met corona, hoe gaat het met jou en doe je ook nog wel eens leuke dingen?” Tot op het laatst bleef ze strijden, voor betere ouderenzorg.

Tot op het allerlaatst hebben de jongeren, die inmiddels niet meer in de flat woonden, bij haar bed gewaakt. En hebben de mensen die haar dierbaar waren, haar kunnen bezoeken.
Ik vond het een verrijking, om zoveel met haar te hebben kunnen praten, ik zal dat missen, en als ik hem had, nam ik mijn hoed voor haar af en maakte ik een diepe, diepe buiging.

Nicolien Herblot
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Schrijf je in voor de Zembla-nieuwsbrief en blijf op de hoogte van onze onthullende journalistiek.