De dode hoek

Jaarlijks vallen er tientallen doden en nog veel meer ernstig gewonden door rechts afslaande vrachtwagens. Zembla reconstrueert hoe de overheid en de transporteurs jarenlang niets deden en de dode hoek als een gegeven accepteerden, en sprak onder meer met slachtoffers van dode hoek-ongevallen en met chauffeurs die zo'n ongeluk hebben veroorzaakt. Minister Netelenbos wordt gevolgd als zij in Brussel gaat lobbyen voor de introductie van de zogenoemde dode hoek-spiegel.

Het probleem van de dode hoek is al dertig jaar bekend. Toen al werden Kamervragen gesteld, toen al verschenen er wetenschappelijke rapporten waarin het probleem werd onderkend. Hoogleraar verkeersrecht M. Otte zegt in Zembla: 'In de jaren zeventig al is er door gerenommeerde juristen voor gepleit de wet aan te passen, maar aan die oproep is geen gehoor gegeven.'

Oplossing
Wilbert van Waes is de man die de traagheid van de overheid wel erg duidelijk heeft ervaren. In 1997 overleed zijn dertienjarige zoon door een dode hoek-ongeval. Samen met rijschoolhouder J. J. Koninck ontwikkelde hij een oplossing: een spiegel waarmee de dode hoek zichtbaar wordt. Zij begonnen een lobby om deze spiegel op alle vrachtwagens te krijgen. Maar autofabrikanten zoals DAF hadden nauwelijks belangstelling.

'DAF had toentertijd met hun hele productontwikkelingsafdeling geen tijd om aandacht te besteden aan de dode hoek', aldus Van Waes. De overheid kwam met een subsidieregeling, maar meer kon de overheid - volgens minister Netelenbos - niet doen omdat Nederland nu eenmaal niet af mag wijken van de Europese regels. Hoogleraar Otte zegt hierover in Zembla: 'Dat vind ik toch wat goedkoop.'

Plotseling geregeld
Het probleem van de dode hoek kreeg opnieuw aandacht door schrijfster Anna Enquist. Haar dochter kwam vorig jaar op De Dam bij een dode hoek-ongeval om het leven. Enquist was woedend over het beleid van minister Netelenbos en de schrijfster greep ieder interview aan om haar onvrede duidelijk te maken.

Nadat eind februari op één dag twee kinderen werden doodgereden kwam de minister alsnog in actie. Zembla reisde in haar kielzog naar Brussel waar zij een beroep deed op haar Europese collega's. Wat dertig jaar onmogelijk leek, was opeens geregeld.