Op pad met Menno Bentveld: Roekoe

Duiven zijn niet de meest geliefde vogels. Integendeel zelfs, veel mensen zien ze als 'vliegende ratten'. Maar dat is volledig onterecht, vindt Menno Bentveld. Wekelijks schrijft hij een columns voor de Varagids.

Lees hieronder de gehele column:

Een duif. Hoe simpel kun je het hebben. Grijs. Rossige borst. Kraaloogjes. Roekoe. Tot zover de duif, hoor je veel mensen denken. Weinigen raken er opgewonden van. Je hoort nooit iemand na een lange wandeling verslag doen: ik heb duiven gezien jongen! Mooi man. Integendeel. Ze schijten op je auto. Ze poepen op je tuinbank. Ze vliegen véél te laat op van straat als je aan komt fietsen. Blijven maar een beetje rondkoekeloeren. Moet je weer uitwijken, hartstikke gevaarlijk. Stomme duif!

Ik zag eens een zieltogende duif die op een parkeerplaats naar binnen werd geschrokt door een reusachtige mantelmeeuw. Het was een naar gezicht. De omstanders stonden vol ontzag te kijken: goh, die meeuw zeg, die staat zijn mannetje. Maar geen mens die meelij had met de duif. Houtduif? Stadsduif? Het maakte niemand wat uit. Weer een vliegende rat minder.

Dat imago was ooit wel anders. In de dagen voor het Leidens Ontzet (3 oktober 1574) waren het duiven die als boodschappers van Willem van Oranje de stedelingen op de hoogte hielden van de oorlogshandelingen: houd moed, de redding is nabij! De duivenhouder mocht zich na de bevrijding Van Duyvenbode noemen, een ‘geuzennaam’ in de Sleutelstad.

En ook nu nog grossiert de duif in sterke verhalen. Het ene moment maken ze als sportduif voor anderhalf miljoen euro een transfer naar China, de andere keer vliegt er eentje met een snelheid van meer dan 100 kilometer per uur minutenlang mee met het verkeer op de A2. Al eeuwenlang speelt de duif – wild of als gehouden dier – een rol in ons leven. In kastelen en abdijen zorgde de duif ervoor dat er in de wintermaanden vers vlees op tafel kwam en werd de duivenpoep als mest over het land uitgereden. De vogel is naamgever van een vermaarde Friese verzetsgroep in de Tweede Wereldoorlog, Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink schreven een prachtig zoet liedje over duifies en verliefden lispelen elkaar ‘duifje’ in het oor. Bestaat er een vogel met een puiker cv?

Je zou zeggen dat de duif zijn sporen in de wereldgeschiedenis ruimschoots heeft verdiend. Vanwaar dan toch dat zure gemopper op één van ’s lands mooiste soorten? Kíjk toch eens naar die kleurschakeringen, hóór toch dat zachte gekoer in het gebladerte! Duiven houden van ons (waar mensen zijn, zijn duiven) én van elkaar (waar duiven zijn, zijn andere duiven)! Doe dus maar eens een beetje je best en ontwikkel wat liefde voor hem. Hoe doodgewoon hij ook is. Dit is trouwens een goed moment aangezien er momenteel heel wat in ons land rondscharrelen. Ofwel op zoek naar voedsel om de winter door te komen, ofwel als doortrekker op weg naar warmere oorden. Houtduiven, holenduiven – het wemelt ervan. En je hoeft nooit lang te zoeken, je hoort vanzelf wel ergens: roekoe…!