Op pad met Menno Bentveld: Vlag en wimpel

"We kunnen in de uitzending niet een muizenoortje laten zien terwijl we over stijf havikskruid praten, dat spreekt voor zich", aldus Menno. Daarvoor heeft hij een vaste routine bedacht voor tijdens het draaien met stokjes en vlaggetjes. Voor de Varagids schrijft Menno Bentveld iedere week een introductie bij de aflevering van Vroege Vogels TV.

Lees hieronder de gehele column:

De Vroege Vogels-routine bij het veldbloemen is als volgt:

A. Botanist, cameraploeg, regisseur en ik kruipen op handen en voeten door een Gelders hooiland, Zeeuwse duinvallei of Friese stinzentuin.

B. We bespreken alle ins en outs van de betreffende bloem, vergapen ons aan de briljante complexiteit van zoiets kleins en kwetsbaars en vervolgen, al tijgerend, onze weg.

C. Als laatste slak in de rij prikt de regisseur in het voorbijgaan een klein vlaggetje naast de bloem opdat…

D. … de natuurfilmer die ons op flinke afstand volgt en die nog veel langzamer door het veld trekt dan wij, de close-ups kan draaien die het verhaal tot een spetterend Vroege vogels-item maken. Het vlaggetje bestaat uit een satéprikker met een felgeel vaantje eraan en fungeert als baken in een uitbundige bloemenzee. Er moet immers precies díe flora in beeld gebracht worden die we besproken hebben. We kunnen in de uitzending niet een muizenoortje laten zien terwijl we over stijf havikskruid praten, dat spreekt voor zich.

E. Na enkele uren vindt iedereen elkaar aan de rand van het veld, rijst met natte knieën uit het gras omhoog en vertrekt voldaan naar de werkschuur voor een kop soep. De cameraman of -vrouw, die als laatste aansluit, heeft behalve geweldige opnames ook alle vlaggetjes weer bij zich, die ingeleverd worden bij de producer, klaar voor de volgende keer.

Maar zo gaat het dus nooit! Tussen droom en daad… en dan weet je het wel.

De vlaggetjes zijn altijd kwijt of zoek of we kunnen ze niet vinden. Vorige week nog heeft producer Nicole, na de hele productiebus ondersteboven gehaald te hebben op zoek naar die vermaledijde vlaggetjes, ’s avonds kleine wimpels zitten knutselen van tentharingen, koffiefilters en kanariekleurige verf omdat we de volgende ochtend om half zes voorjaarsflora wilden draaien. Soms snijdt natuurfilmer Stijn zelf maar scherpe stokken met ducktape eraan die als landmarks dienen. Filmer Roel heeft er genoeg aan als we hem de naam van de te filmen bloemen appen, dan zoekt-ie het verder zelf wel uit, bioloog als hij is en hoe Marit het doet weet ik niet – dat gebeurt vijftig meter achter me – maar ze komt altijd thuis met de geweldigste macro-opnames van bloemen en planten.

Hoe goed onze vlaggetjes-routine ook bedacht is, het wil maar niet lukken.

Summum van verwarring in dit hele gedoe was wel die keer dat we uit de duinen tevoorschijn kwamen en elkaar aankeken: waar zijn die vlaggetjes? De cameraman had wel veel bloemen gefilmd, zo zei hij, maar geen vlag gezien. Geen satéprikker, geen wapperend vaantje, niks… Kortom: ze stonden er nog, felgeel tussen net zulke felgele boterbloemen, grote ratelaars en raapzaad. Perfect gecamoufleerd in een zee van citroen-, saffranen goudtinten. Nooit meer teruggevonden. Wie verzint zoiets?! De eerlijkheid gebied me te zeggen dat het ooit de presentator was die het een briljant idee vond.

Kijk zondag 1 juni 2025 om 19.25 uur naar de uitzending over de Sandfirden op NPO 2.