Op pad met Menno Bentveld: Kleurenpalet

De herfst in de Amerikaanse nationale parken is een trekpleister voor toeristen. “Dagelijkse bladverkleuringsjournaals en bladvalweerberichten op tv; je kunt het zo gek niet bedenken. Diezelfde National Park Service is door Trump en trawanten overigens in zeer zwaar weer gekomen.” Wekelijks schrijft Menno Bentveld een column voor de Varagids.

Lees hieronder de gehele column:

De één wordt er mismoedig van en voelt de donkere dagen voor kerst al naderen, de ander wordt opgewonden en romantisch en wéér een ander loopt er volledig op binnen: het verkleuren (en vallen) van de herfstblaadjes. Vooral in de VS is de bladverkleuring een regelrechte melkkoe. De Amerikaanse National Park Service berekende dat het toerisme rond de verkleurende wouden in New England de lokale economie spekt met wel 8 miljard dollar.

Bustours, uitspanningen, fietsverhuur, hotels en benzinepompen verveelvoudigen in het najaar hun omzet. De Amerikaan smult van die blaadjes. Dagelijkse bladverkleuringsjournaals en bladvalweerberichten op tv; je kunt het zo gek niet bedenken.

Diezelfde National Park Service is door Trump en trawanten overigens in zeer zwaar weer gekomen. Talloze medewerkers zijn ontslagen, beschermde dieren plantensoorten verloren hun beschermde status en diverse natuurgebieden werden aangewezen als boorlocatie. Hoe kortzichtig is het voor iemand die geobsedeerd is door het snelle geld, om de parken, waar bezoekers flink geld spenderen voor het kijken naar het gratis verkleuren van de bomen, niet alle mogelijke ruggensteun te geven? Hoe makkelijk kun je het verdienen?

Trump zou trouwens een voorbeeld kunnen nemen aan zijn verre voorganger Theodore Roosevelt die in 1903 tijdens zijn ambtstermijn plots verdween om met de vader aller natuurbeschermers John Muir dagenlang door het onherbergzame Yosemite te struinen. Geen iPhone, geen Strava, ze wisten nauwelijks waar die man uithing! Intensieve trektochten en vele kampvuurgesprekken inspireerden de president tot het oprichten van heel wat nationale parken en vogelreservaten. Kom er nog maar eens om.

Terug naar de blaadjes. Dat die Amerikaanse bossen zich in het najaar hullen in een mantel van vuurrood en vlammend oranje heeft te maken met de soorten die er groeien.

Waar hun bladerdek verandert in karmozijn, scharlaken en bordeaux zie je bij ons vooral geel- en bruintinten. Ook mooi, maar nét een tikkie minder, vonden veel Nederlandse grootgrondbezitters in de 18de en 19de eeuw. Op zoek naar manieren om andere textiel- en havenbaronnen de ogen uit te steken werden er hier doelbewust boomsoorten uit de VS geplant. In eerste instantie snapte de buurman er dan weinig van en vroeg zich af wat er toch mis was met een mooie eik of wilg, tot het oktober werd en de roodtinten hem tegemoet knalden. Zodat de heer en vrouw des huizes ’s avonds bij de haard de koppen bij elkaar staken om de volgende dag bij de hovenier óók een vracht van die bomen te bestellen. Het was immers zó weer herfst en trends waren er om aan mee te doen.

Maar zo spectaculair als bij de Yankees wordt het hier niet. Onze bossen zijn minder uitgestrekt en de kleuren minder hysterisch. Daarvoor zul je toch echt een keer naar Massachusetts of Vermont moeten afreizen. Al is het maar één keer in je leven. Kun je gelijk een fistfull of dollars in de fooienpot van die arme National Park Service stoppen.