Heimwee naar de verloren zee

"De Afsluitdijk. Een knap staaltje waterwerken waar de hele wereld van opkeek. Het zorgde voor veiligheid, betere verbindingen en nieuw land. Maar met de bouw stierf een zee. Het Verdriet van de Zuiderzee staat stil bij de gevolgen voor de mensen, de vogels en de vissen en bij de transformatie van het landschap en het water zelf", aldus de aankondiging van muziektheatervoorstelling: Het verdriet van de Zuiderzee.

Aan de hand van verhalen over mensen en dieren die rond de Zuiderzee leefden wordt de heimwee naar een verloren zee voelbaar gemaakt en bezingt een koor van vogels een universeel en urgent thema: de onomkeerbare impact van het ambitieuze wroeten, graven, slopen en bouwen van de mens. Zo ziet palingvisser Minne Minnes met verdriet aan hoe zijn broer Inne meebouwt aan de dijk die het einde van hun vissersbestaan betekent. Ondertussen botsen jonge palingen hopeloos tegen de dijk aan en voeren de overgebleven zeehonden een heldhaftige strijd om te overleven in het mengsel van zoet en zout water.

Decor van deze voorstelling is het Oudemirdumer Klif in Gaasterland. Tot 1932 beukte het water van de Zuiderzee tegen het keileem van de Friese kust. Het mengsel van keien, grind, zand en leem, dat daar in de voorlaatste ijstijd was opgestuwd, verdween stukje bij beetje in de golven. Zo ontstonden langs de Friese zuidwestkust het Roode Klif, het Mirnserklif en het Oudemirdumer Klif. Na de aanleg van de Afsluitdijk stopte de afkalving van het klif en kreeg de natuur de kans zich verder te ontwikkelen. Natuurmonumenten kocht het Oudemirdumer Klif al in de jaren 30.

In twee televisie-uitzendingen van Vroege Vogels, hebben wij aandacht besteedt aan dit prachtige deel van Friesland.
Friese IJsselmeerkust
Gaasterland