Wir Sind die Welle S01E01: schuurt vakkundig tegen de actualiteit

Met het beroemde ‘The Wave’-experiment uit 1967 bewees docent Ron Jones – die zijn klas inzage wilde geven in de wijze waarop de Holocaust had plaatsgehad - hoe je een fascistische beweging creëert; door van zijn leerlingen conformistische, volgzame lieden te maken. Er verscheen hierover in de jaren tachtig een gelijknamig boek en een televisiefilm. In 2008 bracht de Duitse speelfilm Die Welle (The Wave) het onderwerp opnieuw voor het voetlicht.

Nu is er de achtdelige dramaserie Wir Sind die Welle, waarin een radicale nieuwkomer in een Duitse schoolklas, Tristan (Ludwig Simon), de boel op stelten zet en een groep van gelijkgestemden vormt, waarmee hij de strijd tegen het (als fascistisch voorgespiegelde) establishment aangaat. De eigenzinnige jongeling begint met het provoceren van docenten en medeleerlingen en krijgt al snel bijval. De plannen worden groter: zo is in de openingsscène te zien hoe een extreemrechtse populist tijdens een partijbijeenkomst wordt vergiftigd door een groep jongeren.

De kernvraag in Wir Sind die Welle is (zo stelt de voice-over in de openingsscène): hoe ver wil je gaan om je idealen, je vrienden en de liefde te beschermen? Mag je daarvoor – misschien wel letterlijk – over lijken gaan? Want het drama verwijst en knipoogt in de openingsaflevering naar vrijheidsbewegingen, rebellen en revolutionairen. De serie is ook een opzichtige omarming van diversiteit en een aanklacht tegen populisme en racisme, en lijkt daarmee ietwat – maar wel lekker – tegendraads.

Maar alle diepzinnigheid terzijde, Wir Sind die Welle is eveneens een coming-of-age -reeks. Met romances natuurlijk: er wordt een dame (Luise Befort speelt Lea) verliefd op de nieuwe rouwdouwer op school. En Duitsland is, met bijvoorbeeld de geschiedenis van de Rote Armee Fraktion (een terreurbeweging), bij uitstek het decor voor een nieuw televisie-experiment dat overigens ook nog eens vakkundig schuurt tegen de actualiteiten.