Wie zijn de helden van Sanne Wallis de Vries?

1 Peter Faber
Hij is de eerste persoon die ik solo in een theater zag optreden. Ik was twaalf of dertien, mijn moeder nam me mee naar het theater in Alpen aan den Rijn en daar stond hij: Peter Faber. Het was geen cabaret, maar totaaltheater, met acrobatiek en jongleren op een ladder die steeds moest bewegen zodat-ie er niet af zou vallen. Ondertussen vertelde hij een verhaal dat aan het einde helemaal rondkwam. Betoverd was ik, anderhalfuur lang. Toen is bij mij het vlammetje aangestoken voor het toneel.

Later zat ik helemaal verliefd voor de tv. Hoe die man door het zand kon hollen in Duel in de diepte! Toen ik zestien werd, had mijn moeder geregeld dat ik een kaart van hem kreeg. ‘Lieve Sanneke’ – zo heet ik echt – ‘Dúrf, vooral na je zestiende.’ Dat stond erop en dat werd mijn mantra.

Die kaart heb ik altijd bewaard en in de eerste uitzending van Sanne Wallis de show – Peter is mijn eerste gast – neem ik hem voor hem mee. Dit programma is een nieuwe afslag voor me. Of ik nerveus ben? Op een goede manier. En dat mantra geldt nog steeds hè?

2 Prince
Ik kan niet om hem heen: al blijft hij voor mij zo’n grote ster dat ik hem nauwelijks durf te bespreken. Prince heeft me echt gevormd; dat is bijzonder aan helden die je jong leert kennen, die blijven je bij op een manier die op latere leeftijd niet meer mogelijk is. Ik denk nu ook nog wel eens bij mensen: ‘O ja, wat goed dit.’ Of: ‘Wauw, wat een persoonlijkheid.’ Maar dat echte betoverd raken, dat is iets van vroeger.

Vijftien was ik, toen ik naar een concert van Prince ging in Ahoy. Mijn broer heeft me opgevoed met The Beatles en The Stones en dat heeft hij heel goed gedaan, maar Prince: die was van mij.

Hij begon met ‘Around the world in a day’ en toen hij klaar was gooide hij zijn tamboerijn in het publiek. Heel ver weg en wij stonden vooraan. Geen kans dus. Maar hij had er nog een paar en eentje daarvan gooide hij in perfecte boog naar mij. Die heb ik gevangen en het hele concert met twee handen vastgeklemd. Als hij nog leefde, had ik hem uitgenodigd voor mijn show en had ik die tamboerijn meegenomen.

Prince is altijd met me meegegroeid. Middelbare school, studeren en daarna; ik ben altijd naar z’n concerten blijven gaan. 25 jaar na die eerste keer kwam hij weer in Ahoy. Hij zag er nog belachelijk goed uit natuurlijk, maar ik besefte wel heel erg: ach, 25 jaar geleden stonden wij hier ook samen. Dat vond ik ontroerend.

3 Björk
Niet iemand die me per se heel lief lijkt, maar ze heeft me wel geïnspireerd. Ik vond het meteen al heel cool dat ze totaal haar eigen ding deed, gewoon als mens. Niet omdat ze een vrouw was, niet omdat ze geen man was, maar gewoon een kunstenaar die doet wat ze vindt dat ze moet doen.

Het maakt haar grenzeloos, met al die combinaties van stijlen en alles op haar eigen manier. Die werkwijze paste mij ook goed. Mijn theater­debuut in de jaren 90 was ook een lappendeken van vormen en disciplines, maar het paste bij elkaar omdat het allemaal uit mij kwam. Het streven naar die vrijheid werkt bij mij ook beter dan het streven naar succes.

Prince zei: ‘Ik maak niet wat mensen willen horen, ik geef ze wat ze nodig hebben.’ Nu klinkt dat wat arroganter dan ik het zelf bedoel, maar het is een goede gedachte om mensen iets nieuws te geven, iets wat er nog niet was. Dat vergt een vrijheid van denken die Björk ook heeft. Of nee, bij haar is het meer dan dat. Noem het maar een vrijheid van zijn.

Zulke uitgangspunten zijn vooral van toepassing op mijn theaterwerk. Voor Sanne Wallis de show is het vooral mijn streven om mensen een leuke zaterdagavond geven. Ik hoef ze niet op te tillen, te verheffen of iets te leren, maar het wordt vast uitdagend genoeg.

4 Jenny Arean
Met Malou Gorter, Paul de Leeuw en Carice van Houten speelde ik in de musical Foxtrot, samen met Jenny Arean. Oh, wat een heerlijk mens vond ik haar meteen. Zij ís haar stem, en die stem wordt ook niet minder. Ze is inmiddels 75, maar zo klinkt ze helemaal niet. In die periode ging Paul de Leeuw zijn adoptiezoon ophalen in Amerika en waren we bij Foxtrot een weekje vrij. Toen ben ik met Malou en Jenny op vakantie in Griekenland geweest en sindsdien is er een vriendschap voor het leven ontstaan.

Ik bewonderde haar overigens al veel langer. Ik weet nog hoe ik haar vroeger zag optreden, samen met George Groot. Ook weer in dat theater in Alphen aan den Rijn, ook weer met mijn moeder. Dat was zo leuk, zo sprankelend.

Maar toen ik haar later echt heb leren kennen, ben ik haar persoonlijkheid ook gaan waarderen. Als ze binnenkomt, is het meteen feest. Daar ben ik echt van onder de indruk, zelf heb ik dat nou niet bepaald aan m’n broek hangen. Ik leef meer in mijn hoofd.

En haar levenslust is aanstekelijk. Laatst zou ik op aanraden van Jenny naar een dansvoorstelling, maar degene met wie ik zou gaan, had afgezegd. ‘Ik blijf maar thuis,’ zei ik tegen Jenny. ‘Ben je besódemietert!,’ riep ze. ‘Je moet dit zien!’ Toen ben ik toch maar gegaan en inderdaad: geweldige avond.

5 Guus Kuijer
Als kind las ik Madelief. Toen zij acht was, was ik net zo oud en zo groeide ik met haar mee. Nu heb ik voor mijn dochters Het grote boek van Madelief in huis gehaald. Dat speelt in een andere tijd, maar het is net zo goed. Vooral voor meisjes is het zo fijn om te lezen over autonome meisjes. Vrouwen krijgen nu eenmaal veel kritiek die te maken heeft met hun vrouw zijn. Dan is het een verademing om te lezen over wat er omgaat in een meisje zonder dat het van belang is wat er tussen haar benen zit.

En dat Guus Kuijer als mán in het het hoofd van dat meisje is gaan zitten, dat is helemaal bevrijdend.

Hij is al aardig op leeftijd maar ik volg hem met veel plezier op Twitter. Hij is echt oud en wijs, goed in het kaf van het koren scheiden. Wat ook heel verfrissend is, is dat hij er soms ook gewoon voor uit komt dat hij iets niet weet.

Verder vind ik het leuk dat hij een beetje dwars is. Zo’n fijne eigenschap is dat bij mensen. Zelf vergeet ik het nog weleens te zijn. Misschien ben ik te netjes opgevoed. Maar gelukkig dwingt mijn vak me toch om mijn leven helemaal op mijn manier te leven.