What’s Next (Deel 1): Netflix omarmt de globalisatie

Onder de noemer What’s Next presenteert Netflix voor het derde achtereenvolgende jaar aan de Europese pers wat de VOD-gigant de komende tijd allemaal in petto heeft. Bekende aan Netflix gelieerde acteurs, regisseurs, scenaristen en producenten blikken tijdens panels vooruit op hun werk, terwijl prominente bestuurders – onder wie bestuursvoorzitter Reed Hastings en CCO (Chief Content Officer) Ted Sarandos – tijdens speeches vol lof vertellen over de successen van hun bedrijf.

In de vroege ochtend zie ik hoe meeuwen vliegen over het grote parkeerterrein van het grote treinstation Roma Termini. Ik wacht met een groep journalisten op de autobus die ons van het hotel naar What’s Next zal escorteren. Het evenement heeft plaats op één van de zeven heuvels van Rome, en is georganiseerd in een rijk gedecoreerde barokke villa, met een schitterend uitzicht op het Vaticaan. Onderweg wordt er gebakkeleid over eerdere interviewervaringen met beroemdheden, en gespeculeerd op het eventuele grote nieuws van de dag: zal Netflix zich bijvoorbeeld gaan roeren in nieuwe markten? 

In de bus raak ik in gesprek met een collega-journalist. Wanneer we arriveren in de villa herinneren we elkaar aan de gedachte dat evenementen als What’s Next ook vooral een grote reclamestunt zijn. Verleiding ligt evenwel op de loer: je betreedt als journalist een toplocatie waarin alles tot in de puntjes is verzorgd. In de villa betekent dit dat eeuwenoude schilderijen worden vergezeld door posters van bekende shows van Netflix. Ze hangen er allemaal: van La Casa de Papel tot Black Mirror. Bij binnenkomst vallen tevens twee installaties op, refererend aan twee Netflix Originals: GLOW en Lost in Space. 

Bij het eerstgenoemde interactieve kunstwerk kunnen liefhebbers op de foto in een bijpassende uitdossing: een kleurrijk spandex-pak met een haarband. Echt eighties dus. Bij de Lost in Space-installatie kan je worden vereeuwigd naast de bekende robot, in een landschap dat telkens van kleur verandert. Halverwege de ochtend verhuizen we – inmiddels een paar honderd journalisten – naar een grote zaal met een cassettenplafond. We nemen plaats in een zaal waar de kansel en het decor zijn opgesierd met een Netflix-logo. Dan volgt na een korte introductie een behoorlijk geinig filmpje met bestuursvoorzitter Reed Hastings (foto onder).

Hastings belt met acteur Alessandro Borghi, de hoofdrolspeler uit Suburra. Tijdens dit koddige schouwspel vraagt hij de Romeinse acteur wat hij straks aan moet doen als hij binnenkort de eeuwige stad bezoekt voor What’s Next. Onderwijl onthult de camera dat de CEO van Netflix een gebreide trui aanheeft met het logo van BoJack Horseman. Borghi lijkt helderziend: ‘Niet die trui met een afbeelding van BoJack Horseman.’ Er wordt in de zaal smakelijk om gelachen, waarop Hastings het podium betreedt en - quelle surprise – een lofzang op Rome volgt. Opgevolgd door een onnodige geschiedenisles over het ontstaan en de evolutie van cinema; van celluloid tot (voorlopig) eindstation Netflix. 

Je voelt al aankomen dat tijdens What’s Next de uniciteit van Netflix in de speeches voortdurend zal worden benadrukt. De toekomst van film- en televisiekijken is momenteel evenwel enigszins in de handen van de VOD-aanbieder met 125 miljoen klanten. Hastings heeft dan ook wel een beetje gelijk wanneer hij trots vertelt over zijn creatie. Hoewel hij de verleiding om boude vergelijkingen te maken beter kan negeren: bingekijken in de avonduren is niet hetzelfde is als stiekem in bed nog een uurtje lezen in een roman. Lezen en kijken zijn twee wezenlijk verschillende dingen. 

Waar Hastings wel gelijk in heeft is dat Netflix een cultureel fenomeen is geworden, evenals het bingekijken. Vol trots vertelt de bestuursvoorzitter dat de VOD-dienst ‘overal in de wereld beschikbaar is, behalve in China’. Er wordt opnieuw gelachen in de zaal. Waarop Hastings’ collega Erik Barmack het woord neemt, en een blik vol nieuw Netflix-titels opentrekt. Waaronder het Poolse 1983 , over hoe Polen eruit zou hebben gezien als de communisten het land nooit hadden verlaten. Barmack noemt eveneens het Turkse The Protector : een superheldenverhaal vermengd met fantasy. En tenslotte Jinn: de eerste Arabische, in Jordanië geschoten, Netflix Original. 

Met de bovengenoemde aankondigingen onderschrijft Barmack één van de grootste prioriteiten van Netflix: omarm de globalisatie. Om een groter publiek te trekken is kruisbestuiving een onoverkomelijk streven. In Nederland kijken we al naar een keur aan buitenlandse series, en abonnees kunnen straks ook een Nederlandse Netflix Original zien. De nog titelloze serie – geproduceerd door Pupkin – zal uitkomen in 2019. Over de plot is Barmack schimmig: de leventjes van een groep jongeren in Amsterdam worden in de war geschopt wanneer ze een duivels portaal ontdekken naar de Gouden Eeuw. Echt Hollands dus. To Be Continued.