What/If S01E01-02: thrillerversie van Grey’s Anatomy

‘Het lijkt alsof het afkomstig is uit een slechte nineties-film’, verzucht wetenschapper en entrepreneur Lisa (Jane Levy). Ze doelt op de propositie van miljardair Anne (Renée Zellweger): die wil wel investeren in haar bedrijf, in ruil voor een nacht met haar echtgenoot Sean (Blake Jenner). Het is de plot van Indecent Proposal (1993) in een notendop. En als het echtpaar hier vervolgens mee instemt, dan lijkt de toekomst voor even rooskleurig.

Lisa runt een start-up in San Francisco. Haar zusje overleed tijdens hun jongere jaren aan een zeldzame vorm van leukemie, dus is haar levensmotto het zoeken naar een genezingswijze voor de ziekte. Maar daar heeft ze wel een investeerder voor nodig, en zodoende zien we haar pitchen bij een veelvoud aan niet geïnteresseerde bedrijven, terwijl Sean zijn centen verdient als een ambulancier die de ambitie heeft om brandweerman te worden. Als bijbaan staat hij in de nachtelijke uurtjes ook nog eens achter een bar, waar hij – en dat is natuurlijk géén toeval – op een zwoele nacht ineens Anne ontmoet, met het nodige geflirt tot gevolg.

In de openingsscène van de eerste aflevering fluistert Anne dat ‘alles met een reden gebeurt’. Intussen zien we een close-up van haar vileine blik, vermengd met een vogelvluchtperspectief van de baai van San Francisco. De vraag rijst: is dat wel zo? Dat alles een reden heeft? Of ben jij zo’n ster in manipuleren, dat dit nu eenmaal zo lijkt. En over die close-up gesproken: regisseur Phillip Noyce (The Quiet American), die tekende voor de regie van de eerste twee afleveringen, lijkt daarmee te suggereren dat Anne de scepter zwaait over de stad, op bijna duivelse wijze.

Je kan je in What/If niet aan de indruk onttrekken dat Zellwegers personage nogal wat gelijkenissen vertoont met de duivel. Sterker nog: als Lisa, Sean en Anne hun contract tekenen, met een driehoeksverhouding tot gevolg, dan lijkt Anne’s krabbeltje wel op een pentagram. Zo van: Lisa en Sean verkopen hun ziel aan beëlzebub met deze handeling.

En dan zijn er in What/If nog verschillende andere eilandjes (een ziekenhuis, de rechtbank) die door scenarist Mike Kelley ( Revenge ) met elkaar worden verbonden. In What/If lijkt iedereen het namelijk met elkaar te doen, zijn affaires eerder regel dan uitzondering, en is flirten aan de orde van de dag. Hoewel de reeks begint als een spannende, film noir-achtige thriller met een intrigerende Zellweger (ze is het acteertechnische middelpunt van de reeks), laat Kelley het verhaal al snel stranden in soapy contreien. De Basic Instinct-achtige perikelen verschuiven naar de achtergrond, terwijl Melrose Place op de voorgrond treedt – als we het dan toch hebben over cultuurverschijnselen uit de jaren negentig.

Door deze ontwikkeling heeft What/If bij vlagen meer weg van een thrillerversie van Grey’s Anatomy – de serie die door dat soapy karakter ook zo onuitstaanbaar werd – dan van een fris en innovatief intrige. Maar de rol van Zellweger, die hier eens niet de olijke Bridget Jones speelt, maar een berekende matriarch, maakt een hoop goed.