Westworld S03E01-03: nieuwe werelden

Foto credits: HBO

Het tweede seizoen van Westworld was voor veel kijkers toch een kleine teleurstelling. Ondanks de visuele pracht en de boeiende intriges was het voor de een te filosofisch en voor de ander te gekunsteld. Showrunners Lisa Joy en Jonathan Nolan werden daardoor aan de vooravond van het derde seizoen gedwongen om de acht nieuwe afleveringen ongecompliceerder te maken, met een meer lineaire verhaalstructuur. Critici noemden het nieuwe seizoen daarom al vrij snel een reboot of een reset.

Op basis van de eerste drie afleveringen is het nog onduidelijk of deze wedergeboorte een bevredigend effect zal sorteren bij de kijker. Hoewel het erop lijkt dat het zinderende gehalte van het eerste deel opnieuw niet wordt geëvenaard. Maar dat blijkt een onmogelijke taak.

Het seizoen speelt zich af in drie werelden: Dolores (Evan Rachel Wood) bivakkeert in de ‘echte wereld’, Maeve (Thandiwe Newton) – of haar probe (haar digitale hersens) – in een virtuele wereld, en Bernard (Jeffrey Wright) is in Westworld. Simpel gezegd: terwijl Dolores (nog steeds) een revolutie probeert te ontketenen tegen de mensheid, wordt Maeve door nieuwkomer en illustere magnaat Serca (Vincent Cassel) verleidt om de strijd aan te binden tegen haar rebelse lotgenoot. Terwijl Bernard probeert de hiaten in zijn geheugen te herstellen, zodat hij weer een goed overzicht heeft van alle gebeurtenissen.

In een bijzonder futuristisch Los Angeles – een mix van LA en Singapore – ontpopt Dolores zich vervolgens als een manipulator extraordinaire: ze leert daar mens Caleb ( Aaron Paul ) kennen, die zich al snel manifesteert als een medestander – in tegenstelling tot vrijwel al het mensenvolk. Hij werkt als bouwvakker, zat lange tijd vast in de gevangenis, en wordt tegengewerkt door ‘Het Systeem’. Een soort Big Brother-achtig digitaal bouwwerk dat iedereen in de gaten houdt, en ervoor zorgt dat de rijken rijker worden en de armen armer. Via algoritmes en andere slinksigheden.

Want hoewel het soms moeilijk is om Westworld op verhaalniveau te duiden, draait de kern nog steeds om een klassenstrijd. Op aarde strijden de haves tegen de have-nots, en nu komt daar een nieuwe soort bij. Of zoals Dolores stelt: ‘Een origin of new species’. Een scherpzinnige verwijzing naar het meesterwerk van Charles Darwin, maar ook een manier om te zeggen: wij – de androids – staan straks boven aan de keten.

Dolores’ verhaalwereld oogt als film noir, met een immer zwoele, fluisterende, goed gecaste Aaron Paul. Maeve’s omgeving – een simulatie van de Tweede Wereldoorlog in een Italiaans dorpje, met nazi’s en verzetsstrijders – oogt als meer van hetzelfde. Tijdens het zien van de tweede aflevering, die in het teken staat van Maeve en een wereld die nu ‘volledig een construct is’, hunker je naar meer futurisme, en minder volwassen speelparadijs.

Hoewel, en misschien is dat de paradox, het verlangen naar het Westworld – ook een pretpark van jewelste – uit het begin nog steeds prevaleert. Zo langzamerhand lijkt het alsof Westworld – het televisiedrama, welteverstaan - last begint te krijgen van de ziekte van Lost. Dat wil zeggen: makers die te bevlogen en diepzinnig een televisiedrama maken wat, eenmaal onder de oppervlakte, helemaal niet zo verheffend blijkt te zijn. Niettemin blijft Westworld voor sci-fi fans en voor televisieconnaisseurs verplichte kost. Al is het alleen al vanwege de casting. Naast nieuwe gezichten Paul en Cassel zien we ook Lena Waithe ( Master of None ), Marshawn Lynch ( Brooklyn Nine-Nine ) en Payman Maadi (A Separation).